milpress

Tekst Ewa Rutkowska

Miejski Ośrodek Sztuki, Gorzów. 30 czerwca 2023

Wystawa „W piaskownicy” –  Józefa Gałązki z Warszawy,  Natana Kryszaka z Gdyni

Spotkali się podczas studiów w ASP w Warszawie. W wywiadzie dla Sarmena Beglariana i Sylwii Szymaniak, Józef Gałązka mówi m.in. „Zaczęło się od spotkania w pracowni gościnnej Pawła  Althamera na Wydziale Rzeźby w warszawskiej ASP. Bardzo niewiele osób na studiach było zainteresowanych wizją wspólnego pracowania nad formami. Ja i Natan  byliśmy zainteresowani współpracą. Razem z grupą Nowolipie stworzyliśmy rzeźby z drewna, które wspólne zawieźliśmy do puszczy Knyszyńskiej”. A Natan Kryszak dodaje. „Rzeźby te prawdopodobnie stoją tam do dziś. Później okazało się, że nasze mamy również się znają i prawdopodobnie spotkaliśmy się jako dzieci. Z tego wspomnienia urodził się pomysł na wystawę.

„W piaskownicy” w MOS w Gorzowie”.

W sali wystawowej MOS/BWA  jest prawie pusto. Choć wedle„rozpiski” znajdują się tu 24 prace. Na jednej ze ścian, zawieszona jest rzeźba z materiałów z odzysku. Inna podwieszona pod sufitem i pod względem ruchu powietrza trochę się kołysze, jakby chciała wyciszyć nasze emocje. Jest też rzeźba „nadgryzionego zębem czasu” faceta. Choć  jest on zbudowany z metalu i betonu. To Spider -Man. „Komiksowa postać pełna tajemnic… Pamiętana z dzieciństwa jak postać bliska i rzeczywista. Jego istnienie w świecie rzeczywistym było równie prawdziwe co istnienie morza, czy samochodu… W dzieciństwie  niezwykłe było to, że masz okazję widzieć i poznawać  rzeczy po raz pierwszy”. Są też inne rzeźby, ale nic mi nie podpowiadają w swojej formie. Choć wszystkie mają swoje nazwy, np. Zapałka, Pętla, Taboret, Kompozycja przestrzenna, Miska na deszczówkę, Flaming, Duszek… itd.

PIASKOWNICA stoi na środku sali. Jest pełna piasku, w której znajdują się miniaturki rzeźb np. maleńka łopatka, które widzimy wokół piaskownicy, na sali. „Piaskownica to punkt odniesienia dla artystów, archetyp miejsca, w którym rozpoczęła się ich droga twórcza. W sposób naturalny artyści wracają do dzieciństwa… Pierwotną inspiracją do realizacji tej wystawy była twórczość Władysława Hasiora”.  Czerpali z jego techniki. I tak jak on wykorzystują „niepotrzebne metalowe przedmioty, znalezione przypadkiem, złożone, zespawane razem nagle ujawniają swoją moc i nową naturę. Stają się dziełami stuki i dostają  szansę na dalsze przetrwanie”. Artyści wykorzystują też piasek, karton i beton. „Prace powstawały bez konkretnego planu… Większość z fascynacji kształtami i ich potencjałem do opowiedzenia jakiejś historii. Są tu rzeźby obrazujące znak stopu czy rower. Zostały one stworzone by przypomnieć widzowi, że świat w którym żyjemy jest ciągle wytwarzany i dobrze sobie przypominać, jak to było odebrać go po raz pierwszy”. Natomiast na antresoli znajdują się fotografie retrospektywnej opowieści o dwóch wystawach: „Wystawie „Widok” w Biurze Wystaw w Warszawie (2019)  oraz „Powidok” w Galerii Władysława Hasiora, oddziale Muzeum Tatrzańskiego w Zakopanem. (2022). Stanowiących udaną współpracę tych dwóch artystów”.

Ja wiem, że świat idzie w przód, upraszczając wszystko. Ale dobrze by było, aby raz wytworzone plastiki albo betony i żelastwo, nie były tylko odpadkami ale znalazły się ponownie w obróbce. Może wtedy świat byłby czyściejszy. Póki co z tych „odpadków” korzystają artyści. Czy to dobrze dla odbiorców? Może tak, a może nie…

………………………………..

Józef Gałązka  ur. w 1993 r. w Warszawie. Rzeźbiarz, autor rysunków, fotografii i filmów. Absolwent Wydziału Sztuk Wizualnych ASP w Łodzi oraz Wydziału Rzeźby ASP w Warszawie. Dwukrotny stypendysta Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Współpracuje z wieloma muzeami i galeriami.

Natan Kryszak ur. w  1995 r. w Gdyni. Rzeźbiarz saksofonista, kompozytor. Współzałożyciel zespołu Pokusa (Olter/Bryndal/Kryszak), który brał udział w kilku festiwalach muzycznych. Autor muzyki do spektakli teatralnych. Współtworzy  kolektyw Galerii Pracowni Wschodniej w Warszawie.………………………..

Wszystkie cytaty pochodzą z informatora o wystawie.

Ewa Rutkowska

200 total views, no views today

Tekst: Ewa Rutkowska

Foto Grzegorz Milewski

27 Międzynarodowy Festiwal Tańca „FOLK  HARBOR” Gorzów, 2023

     Na plakatach można było przeczytać:

25 czerwca, godz. 14. MDK, Kreatywna Strefa Relaksu

godz. 19.30 Stary Rynek, Koncert Otwarcia

26 czerwca, godz. 14.30 Teatr, Koncerty Konkursowe

godz. 17 MDK, Kreatywna Strefa Relaksu

27 czerwca, godz. 17 MDK, Kreatywna Strefa Relaksu

godz. 17 Kłodawskie Lasy Obertasy, Kłodawa

28 czerwca , godz. 19 Amfiteatr,  Koncert Galowy

 

Festiwal ten odbywa się w Gorzowie co dwa lata, na przemian z Festiwalem Zespołów Tańca Współczesnego. W tym roku, ze względu na pandemię, festiwal został nieco przesunięty w czasie.

Tegoroczny Festiwal zorganizowany został dla zespołów folklorystycznych. A tak w ogóle, to festiwal organizowany jest od 1994 roku przez Młodzieżowy Dom Kultury i Stowarzyszenie Przyjaciół  Zespołu Tańca Ludowego „Mali Gorzowiacy”.

Festiwal „Folk Harbor” jest ambasadorem  Gorzowa, promującym z ogromnym powodzeniem nasze miasto.

Pomysłodawczynią i pierwszą dyrektorką Festiwalu, była Jadwiga Kowaleczko, ówczesna  pracownica Wojewódzkiego Ośrodka Metodycznego w Gorzowie.

Nieżyjąca od grudnia ub. roku. Została wspomniana podczas tej Gali.

I dedykowano Jej fragment koncertu pn. „Noc Kupały”, w wykonaniu wszystkich zespołów artystycznych pracujących w Młodzieżowym Domu Kultury (Buziaków, Aluzji i Małych Gorzowiaków). Było to, jak powiedział współprowadzący Galę, Łukasz Reks. „Sentymentalnie i z przytupem”.

Festiwal ma charakter konkursowy. W tegorocznym festiwalu udział wzięło osiem zespołów z Europy, Azji, Afryki i Ameryki Południowej. Były to zespoły: z Brazylii, Hiszpanii, Indii, Maroka, Meksyku, Senegalu, Bułgarii i Ukrainy. W festiwalu brał też udział zespół z Niemiec. Nie brał on jednak udziału w konkursie.

„Zaproszone zespoły folklorystyczne przywożą ze sobą swoją niepowtarzalną kulturę, wartości narodowe, kolorowe stroje, unikalne instrumenty i muzykę, taniec i śpiew”. (cytat z internetu)

Koncert Galowy rozpoczął się punktualnie o godz. 19oo. Na scenę z różnych stron wbiegło mnóstwo młodych artystów. Ja to nazwałam, że byli w tzw. „strojach roboczych”.

Po tym prologu Sylwia Dera i Łukasz Reks (były tancerz Gorzowiaków), prowadzący Festiwal,  przedstawili uczestników festiwalu.

A na ekranie pokazano jak przebiegał dotychczasowy pobyt gości w naszym mieście.

I znów scena zmieniła się w mnóstwo kolorów a z offu popłynęła znana bywalcom „Piosenka festiwalowa”. I w amfiteatralny tłum widzów (było chyba nas ponad 4.000 osób) poleciały te słowa: „Największy  koncert, najwspanialsze zespoły, najwspanialsza publiczność. Jest to największe święto taneczne w Gorzowie i w woj. lubuskim”.

I na scenie pojawiały się się flagi krajów z których pochodziły zespoły oraz tablice z nazwami zespołów. Ale aby tradycji stało się zadość, to Zespół Tańca Ludowego „Mali Gorzowiacy”  otworzył Galę Polonezem na … naście par.  Bo z każdym momentem dochodzili inni tancerze, na pewno były to „Buziaki” i „Aluzja”. Po tym podniosłym  entree rozpoczęto pokazy taneczne przez poszczególne zespoły.

Na początek Zespół Artystyczny „Buziaki” w swoim pierwszym układzie tanecznym. W koncercie galowym jeszcze kilkakrotnie mogliśmy oklaskiwać i podziwiać ten znany i lubiany zespół, w różnych innych układach tanecznych.

Pierwszym gościem był zespół z Hiszpańskiej Ibizy, kultywujący tradycje swoich dziadków i pradziadków. Lukasz Reks, zapowiadając zespół  zacytował  maleńki fragment charakteryzujący zespół: Jest on  jak „żywa skamielina”. Te dawne tańce były zawsze po coś. Towarzyszyły różnym obrządkom. Jeden ze strojów w którym występowała tancerka był z XVII wieku. (Strój ten został przez jurorów zauważony i nagrodzony).  Zespół to dwudziestu wykonawców, w tym 3 osobowa kapela.

Drugi prezentujący się gość, to zespół z Bułgarii. Zespół ten bywał już w Gorzowie. Tym razem przyjechało dwudziestu  starszych wykonawców. Przy   muzyce z nagrania przedstawili oni „Warnenski dance”.

I kolejny zespół pracujący w MDK, to też znany i lubiany w Gorzowie Zespół artystyczny „Aluzja”. Zespół ten także  jeszcze kilkakrotnie pojawił się na tej Gali. W rożnych układach tanecznych.

A kolejny gość festiwalu. To trzej tancerze z Senegalu. Był to muzyk grający na instrumencie perkusyjnym i jednocześnie śpiewak, tancerka w obfitym, kolorowym  kostiumie i szczudlarz gimnastykujący się na tych „koturnach”.

Z Maroka, z części północnej kraju przyjechał ośmioosobowy zespół i jak poprzednie zespoły, przedstawił tańcem  fragment swojej bogatej kultury.

Gospodarzem Festiwalu był Zespół Tańca Ludowego „Mali Gorzowiacy” kierowany  przez Marię i Krzysztofa Szupiluków.  W swoim drugim wejściu przedstawił wesołego, kolorowego Krakowiaka. Na początek pojawiły się maluchy, potem pokazała się starsza grupa i na koniec grupa najstarsza. Scena pokraśniała od kolorów i z każdą chwilą robiło się coraz tłoczniej. A na koniec pojawił się Lajkonik i zabrzmiał krakowski hejnał.

Kolejnym gościem był zespół z Niemiec. Zespół specjalizujący się w tańcu jazzowym, klasycznym, współczesnym i ludowym. W tym wejściu zaprezentowali układ  pt. „Wiosna”. A w drugim wejściu nieco później zaprezentowali się w tańcu współczesnym.

I kolejny gość Festiwalu: Zespół z Brazylii, zaprezentowali oni regionalne tańce pasterzy gauczo z towarzyszeniem śpiewu i pięknej, tęsknej muzyki. Zespół podziwialiśmy też za piękne egzotyczne stroje.

I kolejne wejście Zespołu Tańca Ludowego „Mali Gorzowiacy”. Tym razem w dynamicznych tańcach góralskich także było tłumnie na scenie. Usłyszeliśmy też   znaną i piękną „Orawę”. W kulminacyjnym momencie tego tańca,  było na scenie chyba z 200 tancerzy. Był to  układ niespodzianka z udziałem wszystkich MDK-owskich zespołów,  biorących udział w Gali.

Kolejny gość to Zespół z Indii. Uprawiają oni w zespole indyjską formę tańca klasycznego i ludowego. Na scenie było kolorowo i żywiołowo. Szesnastu tancerzy z  muzyką z nagrania.

I ponownie ZTL Mali Gorzowiacy w układzie tańców rzeszowskich z towarzyszeniem kapeli zatańczyło chyba 28 par.

I kolejny gość. Zespół  ludowy „Rosynka” z Ukrainy. Taniec był bardzo żywiołowy, z ciekawą choreografią. Trzydziestu wykonawców zatańczyło piękny   układ z chlebem.

Jako ostatni gość zaprezentował się zespół z Meksyku. Kapela siedmiu wspaniałych muzyków w pięknych kostiumach i w sombrerach. Dwanaście par tancerzy. Kobiety w kolorowych sukniach, z którymi wyczyniały cuda. Był to układ taneczny mieszany. Pokazano też taniec z butelkami na głowach tancerzy i taniec z  nożami.

I tak dotarliśmy do finału koncertu galowego.

Całość została zwieńczona  ogłoszeniem wyników konkursu. Wszyscy uczestnicy otrzymali dyplomy uczestnictwa i statuetki wykonane przez Julię Pakos z MDK. Wręczano też nagrody i wyróżnienia od organizatora za: kostium (Hiszpania), dla najlepszej kapeli (Meksyk), dla najlepszej tancerki i najlepszego tancerza (Indie), za najlepszą choreografię (Ukraina), dla najsympatyczniejszego zespołu (Brazylia). Przyznano też nagrody jurorskie Ukrainie, Indiom i Meksykowi.

A oto te najważniejsze nagrody konkursowe:

III miejsce i 200 euro przyznano zespołowi z Indii

II miejsce i 500 euro przyznano zespołowi z Bułgarii

I miejsce i 1500 euro przyznano zespołowi z Meksyku.

Nagrody i wyróżnienia wręczali Dyr. MDK Krzysztof Szupiluk i sekretarz Miasta Bartosz Kmita. Ogromny bukiet kwiatów otrzymała dyrektor Festiwalu,  scenarzystka i reżyser koncertu Maria Szupiluk.

Koncert kończył się nową piosenką. Scena „drżała w posadach”. A publiczność żegnała się dziękując ogromnymi brawami.

Ewa Rutkowska  

299 total views, no views today

28 czerwca 1943 roku w Sankt Valentin w Austrii urodził się Ryszard Krynicki. Po wojnie, w 1945 rodzina Krynickich osiedliła się w Tarnowie koło Gorzowa Wielkopolskiego. Przyszły poeta, tłumacz, redaktor i wydawca edukację szkolną rozpoczął w szkole podstawowej w Lubiszynie. Następnie ukończył II Liceum Ogólnokształcące przy ul. Przemysłowej w Gorzowie Wielkopolskim, a potem polonistykę na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Od 1998 roku mieszka w Krakowie, gdzie wspólnie z żoną Krystyną prowadzą autorskie wydawnictwo a5.

Ryszard Krynicki jest laureatem wielu nagród polskich i zagranicznych. Ostatnio, 12 czerwca 2023 r. na Zamku Królewskim na Wawelu otrzymał prestiżową nagrodę Polskiej Akademii Umiejętności im. Erazma i Anny Jerzmanowskich. W materiałach z tej uroczystości opublikowanych w Tygodniku Polskiej Akademii Umiejętności  PAUza  Akademicka nr 650 z 15 czerwca 2023 r. czytamy: Nagroda jest wyrazem najwyższego uznania dla Czcigodnego Laureata za olśniewającą, nowoczesną poezję, pozostającą w stałym i twórczym dialogu z poezją i filozofią minionych pokoleń, stawiając fundamentalne, a przy tym zadziwiająco aktualne pytania, dotykające sensu naszego istnienia na Ziemi.

Z wystąpienia Laureata również zawartego w wymienionym wyżej Tygodniku dowiadujemy się m. in. jak sam Krynicki określa swoje profesje:  Powiedziałem przed chwilą, że jestem poetą – a przecież od czasów mojej poetyckiej młodości bliska mi była myśl Cypriana Norwida, że poetą się bywa – i pytany czasem przez przypadkowych towarzyszy podróży w pociągu o zawód wolałem odpowiadać, iż jestem studentem, bibliotekarzem, pracownikiem redakcji, nawet teatru, bo i to zdarzyło się w moim życiu, albo tłumaczem (chociaż nie jestem tłumaczem zawodowym i nie potrafię tłumaczyć na zamówienie). (…)

W Gorzowie Wielkopolskim, 6 czerwca 2023 r. Akademia im. Jakuba z Paradyża i II Liceum Ogólnokształcące im. Marii Skłodowskiej-Curie zorganizowały seminarium naukowe poświęcone wybitnemu poecie, absolwentowi tego Liceum w Gorzowie Wlkp.

RYSZARD KRYNICKI

Miłorząb

Byt pojedynczy, rozdwojony w sobie

posadziłem miłorząb japoński

(na cześć Goethego,

to jasne).

Nie chciałbym, żeby żył samotnie.

Jednak by się przekonać,

czy jest on męski, czy żeński

musiałbym przeżyć jeszcze

co najmniej czterdzieści lat.

Nie zanosi się na to.

Jeżeli przeżyje mój wiersz,

dosadźcie mu towarzysza,

dosadźcie mu towarzyszkę

na resztę życia.

U miłorzębów

taka drobna różnica wieku

nie ma większego znaczenia.

 

Z tomu Kamień,  szron (Wydawnictwo a5, Kraków 2005)

 

Więcej:  http://wandamilewska.pl/?p=18402

Tekst i foto Helena Tobiasz

301 total views, no views today