milpress

Foto Ewa Kunicka Teatr im. J. Osterwy

Komedia „Oszuści” w reżyserii Jana Englerta, pokazana przez Och-Teatr, Beta Art, jest  łatwa, lekka i dająca wiele do myślenia. Pokazuje dzisiejsze czasy omijające wartości, w których ludzie szukają, a może też wcale nie szukają, po prostu trafia im się takie a nie inne życie bez wielkich wyzwań. Jednak są w bohaterach pewne przebłyski świadomości, które  jak we mgle przypominają, że małżeńska obrączka do czegoś zobowiązuje ale właściwie, to już jest nieważne.

Zatem w sferze emocjonalnej próbują w wieku średnim czegoś jeszcze dokonać i chwytają się tego co najprymitywniejsze i najprostsze. Tyle, że wchodząc w bezmyślne związki czynią wiele zła swoim dzieciom.

Sztuka może nie jest wskazówką ale pewnego rodzaju obrazem roztaczającej się rzeczywistości, w której młodzi ludzie nie widzą celu a może nawet sensu życia. Bo nie ma tam głębi duchowej, jest wszystko po omacku. Bo nie ma wzorców, a są antywzorce.

Warto się tu zastanowić, bo ta sztuka daje taką możliwość.

Autor: Michael Jacobs

Reżyseria: Jan Englert

Przekład: Michał Ronikier

Scenografia: Arkadiusz Kośmider

Występują:

Michalina Łabacz, Gabriela Muskała, Beata Ścibakówna, Piotr Grabowski, Sebastian Dela, Zbigniew Zamachowski

W teatralnych opisach o sztuce czytamy między innymi: – Wysokiej próby komedia, zbudowana z intryg i sieci małych kłamstw między dwoma małżeństwami w średnim wieku i ich zakochanymi, wchodzącymi w dorosłe życie dziećmi. Amerykański dramatopisarz Michael Jacobs zadaje w OSZUSTACH pytania o kondycję współczesnej rodziny oraz o… małżeńską nudę. Temat poważny, ale podany lekko i z poczuciem humoru. Mierzą się z nim trzy pary współczesnych kochanków. Podczas rodzinnej kolacji ich życie przewraca się do góry nogami…

Po spektaklu aktorzy spotkali się z widzami w Art Cafe, rozmowę prowadzili Magda Dwurzyńska i Konrad Pruszyński.

73 total views, 1 views today

Dwa teatry połączyły siły. Teatr im. Jerzego Szaniawskiego w Płocku i Teatr im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim zrealizowały spektakl wg Jerzego Szaniawskiego „Lekkoduch” i zrodziła się forma musicalowa przedstawienia, które powstało sto lat temu.

Jak zapowiedziała na wstępie Joanna Rossa aktorka gorzowskiego teatru, Szaniawski pisał tę sztukę, trochę z myślą o Osterwie w roli lekkoducha. W skrócie można określić, że napisana została jako muzyczna komedia o ratowaniu drzew i siebie. Szaniawski studiował nauki przyrodnicze, stąd być może tematyka ekologiczna ale również pokazująca ówczesne stosunki społeczne i polityczne, które toczą się kołem i dlatego spektakl jest ciągle aktualny.

Reżyserii podjął się dyr. gorzowskiego teatru Jan Tomaszewicz, który podczas spotkania aktorów z widzami powiedział, że w tym spektaklu pokazane są te problemy, które były zauważane przez Szaniawskiego w okresie międzywojnia i one zostały tu również zapisane. Powstał tekst do muzyki, którego autorem jest Andrzej Ozga. Muzykę opracował Marek Zalewski, który podkreślił, że zastosował muzykę kabaretową i zauważył, że właśnie ta forma przyjęta została w pozytywny sposób. Choreografię przygotował Bartosz Bandura, twierdząc, że bardzo odpowiadała mu taka forma, gdzie wszystko jest zwarte a kierunki tego dążenia dodały pewnego sznytu, nowej myśli. Scenografię do spektaklu stworzył Krzysztof Małachowski z Płocka.

Po zakończonym przedstawieniu usłyszałam bardzo przychylne opinie na temat tej sztuki. Taniec i muzyka górowały w pochlebstwach ale całość była doskonale skomponowana, mimo iż na początku akcja wydawała się zbyt wolna jednak ku zaskoczeniu stopniowo wzrastała.  Niespodzianką było zastosowanie stroboskopowych świateł, tworzących efekt skokowego poruszania się.

W spektaklu wystąpili: Aleksander Maciejczyk, Szymon Cempura, Maja Rybicka, Jakub Matwiejczyk, Dariusz Poleszak-Hass, Piotr Bała, Mariusz Pogonowski, Magdalena Tomaszewska, Henryk Jóźwiak, Bogumił Karbowski, Katarzyna Wieczorek, Barbara Misiun, Dorota Cempura, Henryk Jóźwiak, Dorota Cempura

Przy okazji tego spektaklu warto przypomnieć sylwetkę Jerzego Szaniawskiego. Urodził się 10 lutego 1886 roku w Zegrzynku nad Narwią, zmarł 16 marca 1970 roku w Warszawie. Wychował się w domu ziemiańskim, inteligenckim, który  odwiedzali pisarze i artyści, między innymi bywała tam Maria Konopnicka. Rodzice Szaniawskiego byli miłośnikami teatru.

Po wybuchu II wojny światowej Szaniawski przeniósł się do Warszawy. Działał w ruchu oporu. Po wojnie mieszkał w Krakowie. W 1946 roku napisał swoją najgłośniejszą sztukę – Dwa teatry. Studiował nauki przyrodnicze, w Lozannie uczył się w Instytucie Rolniczym.

W ostatnich latach życia usunął się w cień, a w wieku 76 lat ożenił się z Anitą Szatkowską ale nadal żył samotnie. Zmarł 16 marca 1970 roku w Warszawie.

86 total views, 1 views today

Podczas drugiego dnia Gorzowskich Spotkań Teatralnych Fundacja TKwadrat z Warszawy pokazała spektakl  „Tydzień, nie dłużej…” autorstwa Clementa Michela w  reżyserii Anny Małman, czyli Andrzeja Nejmana. Wystąpili Andrzej Nejman, Agata Pruchniewska, Paweł Małaszyński. Scenografię przygotował także Andrzej Nejman.

O tej sztuce na wielu portalach można przeczytać między innymi: – W spektaklu „Tydzień, nie dłużej…” wkraczamy w świat absurdalnej komedii niemałżeńskiej. Głównym bohaterem jest Paul, który – nie mając odwagi cywilnej do zakończenia związku – postanawia poprosić o pomoc w tym… swojego przyjaciela. Fabuła to mieszanina humoru, niespodziewanych zwrotów akcji oraz subtelnych refleksji na temat miłości i relacji międzyludzkich. To historia, w której szukanie wyjścia z impasu staje się absurdalnym doświadczeniem, pełnym nieprzewidywalnych sytuacji. Błyskotliwe dialogi, humor sytuacyjny i wartkie tempo akcji sprawiają, że spektakl jest idealnym wyborem dla tych, którzy pragną zarówno rozrywki, jak i chwil do namysłu – dowiadujemy się z opisów na portalach teatralnych.

Z interpretacją rozpoczynającą się od wyrazu „Fabuła” kompletnie się  nie zgadzam. – Błyskotliwe dialogi – bywają, wartkie tempo nie jest wartkie, a to, że spektakl jest idealnym wyborem dla tych, którzy pragną rozrywki, oraz chwil do namysłu – uważam za nieporozumienie.

Zwyrodniały tekst nigdy nie może być rozrywką. A w tym spektaklu opis rozjechanego i rozerwanego ciała, który jest prawie myślą przewodnią tego przedstawienia to jest zbrodnia.  Biorąc nawet pod uwagę fakt, że za naszą polską granicą dzieją się tragedie dotyczące właśnie ludzkich ciał. Bez względu na to czy to ciało kobiety czy mężczyzny. W spektaklu opis dotyczy akurat kobiety – matki.

 Tak. Jest to tylko opis snu, ale czemu on ma służyć? Bo ludzie się śmieją? A śmieją się, bo napisano, że to KOMEDIA?

Nie, to tragedia! Tragedia nie tylko dla widza ale może szczególnie dla aktorów, których mi  żal.

Widzowie, z którymi rozmawiałam byli zniesmaczeni, jeden z nich powiedział: – Dobrze, że nasz teatr takich sztuk nie robi.

Po spektaklu odbyło spotkanie z aktorami w Art. Cafe, które poprowadzili Magda Dwurzyńska i Konrad Pruszyński.

Aktor Paweł Małaszyński powiedział między innymi: – Jest tak, że podczas festiwali czy spotkań, kiedy część publiczności jest na spektakl zapraszana, czyli to są notable, osoby dystyngowane, reprezentujące urzędy, to w przypadku sztuki, która zaczyna się od walenia kobiety po pysku, a potem matka jest rozjechana przez ciężarówkę to my rzeczywiście czujemy, że ta publiczność ma wątpliwość, czy na pewno powinna tu być. Ale potem mam nadzieję, że udaje nam się przekonać widzów, że nasi bohaterowie jednak nie są ani przemocowcami ani draniami tylko po prostu są trochę głupkowaci – powiedział Małaszyński.

Magda Dwurzyńska zauważyła, że dzisiaj chyba te wątpliwości zostały rozwiane ponieważ były salwy śmiechu na widowni.

Potwierdzam, salwy były.

Wanda Milewska

93 total views, 1 views today