„Nowy wspaniały świat” – to tytuł scenicznego eksperymentu wg powieści Aldousa Huxleya w Teatrze imienia Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim, którego premiera odbyła się 1 grudnia.
Czy nowy wspaniały świat, jest naprawdę wspaniały, można sobie szczerze po tym spektaklu odpowiedzieć, choć na pewno nie jest on łatwy w odbiorze. Jest trudny, tak jak trudne jest życie w medialnym szumie, w przyjmowaniu rzeczywistości, która coraz szybciej obiera cechy jakby nierealnego świata. Na pozór jest szczęśliwie choć trudno to szczęście ujrzeć. Niby wszystko jest dozwolone ale częściowo niewolą ograniczone, są lekarstwa na różne bolączki ale one nie leczą.
Czy zbawienne może być cierpienie? Czy lepiej być dzikim, ograniczonym, czy trochę wolnym? Może jednak warto dostrzec podstawowe wartości, może jeszcze nie wszystko stracone? Czym jest miłość i gdzie ona jest? Zadajmy sobie wszyscy to pytanie: – Czy ten wspaniały świat, może być jeszcze wspaniały?
Wielokrotnie pojawiają się pytania czy Bóg jest, a jeśli, to czy ludzkości potrzebny? Człowiek reguluje wszystkie poczynania, łącznie z poczęciem ale także z odejściem. Powtarzające się hasło: – każdy dla każdego – wmawia, że jest dobrze, a może być jeszcze lepiej. Ale dlaczego jest smutno? Każdy sam sobie odpowie w swoim sercu. Oby tylko zdążył.
Teatralny eksperyment rozkręca się powoli, spektakl trwa dwie godziny, rozpoczyna się szumem, właściwie powszechnym chaosem, z którego stopniowo wynurza się egzystencjalna tematyka.
Natomiast po spektaklu już dawno takiego gwaru nie słyszałam, jednym się podobał inni nie lubią wydarzeń scenicznych przy wykorzystaniu multimedialnych połączeń.W każdym razie obojętny nie pozostał. Spektakl do obejrzenia polecam szczególnie młodemu pokoleniu, które co dzień posługuje się nowymi technologiami.
Mam nadzieję, że młodzi ludzie przesłanie zrozumieją, tym bardziej, że realizatorem jest młody reżyser Krzysztof Garbaczewski, który przyznaje, że ten spektakl – to rodzaj wyjątkowej narracji, próbującej zarysować przyszłość świata, w którym panuje powszechne szczęście, a ludzkość płaci za nie pewnymi ograniczeniami ale w zamian otrzymuje jakąś stabilność.
Dyrektor teatru Jan Tomaszewicz stwierdził, że dla gorzowskiego teatru jest to całkiem nowe doświadczenie, wprowadzające nowe zagadnienia technologiczne z dziedziny informatyki.
Spektakl łączy real z rzeczywistością wirtualną a dzięki zastosowaniu nowoczesnych technologii pozwala na wkroczenie w światy równoległe.
W czasach, gdy sztuczna inteligencja zajmuje centralne miejsce w debacie publicznej, także w sferze artystycznej, spektakl oferuje możliwość refleksji i eksperymentowania nad granicami między rzeczywistością̨ a wirtualnością̨. Technologia jest jedną z największych broni naszych czasów, lecz paradoksalnie, może też być́ jednym z ostatnich miejsc, w których człowiek odnajdzie tymczasowe strefy autonomiczne.
Na gorzowską premierę przybył między innymi były aktor gorzowskiego teatru Aleksander Podolak, który zdradził mi, że jego córka i wnuczka także występują na scenie ale dość daleko bo w Nowym Jorku.
====================================
Rébecca Pierrot – dramaturgia
Martyna Konieczny – kostiumy
Jakub Janicki – muzyka
Robert Mleczko – scenografia, reżyseria świateł, video
Marcin Kosakowski – awatary, programowanie 3D
Radomir Majewski – programowanie 3D
Mikołaj Kwiatkowski – asystent reżysera
Beata Chorążykiewicz – insp./sufler
Magdalena Dwurzyńska – Lenina
Dominik Jakubczak – Mustafa Mond
Kacper Kubryński – Henryk Foster, Mustafa 2 ,Policjant
Mikołaj Kwiatkowski – Bernard
Magdalena Kasperowicz – Fanny, Głośnik
Marta Karmowska – Pielęgniarka, Nauczycielka, Mustafa 4
Edyta Milczarek – Linda
Artur Nełkowski – Helmholtz
Oliwer Witek – John
489 total views, no views today
