Na zdj. 1. Karolina Miłkowska-Prorok, obok Cezary Żołyński 2. Iwona Kusiak 3. z dyr. teatru Janem Tomaszewiczem
Spektakl, którego autorką tekstu jest Iwona Kusiak, a zagrała w nim Karolina Miłkowska-Prorok jest dla wszystkich, dla całych rodzin, od młodego do starego.To spektakl dający swobodę myślenia i decydowania o tym, co jest patologią a co normalnością. Widz wreszcie samodzielnie może myśleć i oceniać. I to robi.
Rozpaczliwe pytanie czterdziestoletniej bohaterki, którą wywieziono z ojczyzny bez jej zgody: – Czy to matka uciekła czy ojciec stchórzył? Nie oskarża nikogo, daje wolność wyboru i oceny sytuacji.
– Wreszcie wróciła normalność – powiedział jeden z widzów po spektaklu, nikt mi niczego nie narzucał i nie wrzucał. Nie muszę się wstydzić przychodząc do teatru z synem czy córką. Sam mogę określić co jest patologią a co nią nie jest. Po za tym przyjemny jest powrót do przeszłości a dokładnie: do młodości, do osób które się kochało. Na skorzystanie z tego powrotu pozwoliła ekspresyjna Karolina Miłkowska-Prorok.
Spektakl rozpoczął się przed jeszcze zamkniętymi drzwiami, prowadzącymi na widownię. Może nie wszyscy się zorientowali, że już grają. Stopniowo napływający widzowie współtworzyli scenerię przypominającą lotnisko. Wśród pasażerów, czerwonym strojem z białymi dodatkami, wyróżniała się kobieta z walizką, która po 30 latach wróciła do Polski z nostalgią za utraconymi osobami i chwilami.
Zagubioną kobietę, poszukującą przeszłości i wspomnień o ojcu , zagrała gorzowska aktorka, która częściowo odnajdowała w tej postaci siebie. Po spektaklu przyznała, że przeżyła podobną sytuację ale na szczęście nie tak traumatyczną.
– Nie było tu prania mózgów – powiedziała także po przedstawieniu, młoda elegancka pani /oczywiście wszystkie były eleganckie J/ . Dostrzegłam w tej sztuce ośmieszenie propagandy dzisiejszych nauk psychologicznych wciskanych na każdym kroku. Mogę to nawet nazwać zdemaskowaniem tych nauk – stwierdziła teatromanka, podkreślając, że ona, tak ten przekaz odebrała.
Spektakl „Nadbagaż” pełni zasadnicze role, daje przyjemność w oglądaniu i słuchaniu, jest urozmaicony muzyką i śpiewem, uczy bawi oraz wychowuje – przez to, że zmusza do myślenia. Nie osądza, pokazuje, ukazuje, przypomina. Każdy weźmie to co dla niego najlepsze.
To jest monodram, który także wyciska łzy. U każdego z innego powodu: z tęsknoty za porzuconą ojczyzną, za rodziną, za tym czego nie można już nigdy powtórzyć.
Ta sztuka pełni rolę służebną, ona nie gwałci widza przekleństwami czy perwersją.
Reżyserem jest Rafał Matusz, scenografię i kostiumy przygotowała Natalia Kołodziej, muzykę Paweł Paluch. Premiera odbyła się 5 października 2019 r.
Wanda Milewska
1,838 total views, 1 views today
[0]