milpress

Jan Markuszewski – artysta muzyk, pasjonat, animator kultury. Przez wiele lat konferansjer, współtwórca programów medialnych, doradca prezydenta do spraw kultury. Twórca Studia Muzyki Elektronicznej, które w tym roku świętuje 30-lecie działalności.

Jan Markuszewski jest absolwentem Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Poznaniu. Studiował politykę kulturalną na Akademii Nauk Społecznych w Warszawie oraz Uniwersytecie Warszawskim – kierowanie działalnością społeczno-kulturalną. Pracował w Wojewódzkim Domu Kultury, zaczynając od instruktora do spraw muzyki, dochodząc do zastępcy dyrektora w latach 1986-1989. Uczył muzyki i prowadził zespoły muzyczne w gorzowskich szkołach: Zespole Szkół nr13, Zespole Szkół Ekonomicznych oraz w klubie Gorzowskiej Spółdzielni Mieszkaniowej „U Szefa”. Prowadził klasę fortepianu i akordeonu w Wojewódzkim Społecznym Ognisku Artystycznym w Gorzowie Wlkp. w latach 1982-1986. Był wiceprezesem Gorzowskiego Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego. Grał na kontraktach muzycznych w Berlinie i Jugosławii.

W 1992 roku założył Studio Muzyki Elektronicznej – prywatną szkołę gry na instrumentach  elektronicznych klawiszowych, ucząc klasyki muzyki rozrywkowej, tanecznej i jazzowej.

WM: Człowiek Orkiestra – taki tytuł był moim pierwszym pomysłem na myśl o rozmowie z Tobą. Ile instrumentów znajduje się w orkiestrze symfonicznej?

JM: Skład orkiestry symfonicznej może mieć od 50 do 120 instrumentów i obejmuje: kwintet smyczkowy, instrumenty dęte drewniane, dęte blaszane, perkusyjne, harfy, fortepian i inne.

WM: Na jakich instrumentach Ty grasz?

JM: Jestem multiinstrumentalistą, gram na wszystkich instrumentach klawiszowych, melodyce akordeonie, harmonijce ustnej, gitarach i, jakby pojawiła się piła, to też bym zagrał.

WM: Na pytanie „Kim jesteś?” – co najczęściej odpowiadasz, a mam tu na myśli Człowieka  Orkiestrę?

JM: 30 lat temu, kiedy rozpoczynałem swoją działalność, większość zespołów grała w cztero- lub pięcioosobowych składach. Ja zakupiłem instrument roku korg i 4S dołączyłem swój instrument Yamaha DX7 i od tego momentu stałem się człowiekiem orkiestrą. Trafiłem w instrument, o którym marzyłem. Moją pasją była zawsze muzyka rozrywkowa, taneczna, jazzowa. Czułem każdy styl, wiedziałem jaką zastosować aranżację, tempo i jakie instrumenty włączyć. W instrumencie były wgrane style muzyczne, obowiązujące w świecie muzyki, wykorzystywałem je dobierając utwory mi znane, covery i najpiękniejsze perełki muzyki jazzowej. Starałem się zagrać na najwyższym poziomie, włączając swoje przemyślane improwizacje. Pisano o mnie i mówiono: „On gra wszystko”, „człowiek orkiestra”, i tak zostało do chwili obecnej. Grałem sam w dużych klubach, salach, plenerach, często też ze swoimi uczniami. To wspaniała historia z mojej działalności.

WM: Czy wywodzisz się z rodziny muzykalnej? Kto zaszczepił w Tobie tę miłość?

JM: W moim rodzinnym domu muzyka była od zawsze. Rosłem, rozwijałem się, słuchając  śpiewu i gry na instrumentach. Mama uczyła się gry na pianinie, dziadek grał na skrzypcach, bracia mamy grali na akordeonach, a najmłodszy z nich grał w Reprezentacyjnej Orkiestrze Wojska Polskiego w Warszawie. Oprócz tego mama śpiewała pięknym sopranem, ojciec wspaniałym tenorem. Można sobie wyobrazić spotkania rodzinne, święta i muzykę, która rozbrzmiewała. Mój młodszy brat uczył się gry na akordeonie i doskonale sobie radził, ale wybrał Wojskową Akademie Medyczną, jest profesorem. Jedynie w moje ślady poszła młodsza siostra, która ukończyła Akademię Muzyczną w Łodzi – Wydział Wokalno-Aktorski, jest śpiewaczką operową. Mój rodzinny dom, klimat, jaki był w nim, miłość do muzyki, tradycje rodzinne, inspiracje rodziców doprowadziły do tego, gdzie obecnie jestem, czym się zajmuję. Dziękuję Im za to.

WM: Od kiedy wiedziałeś, że z muzyką chcesz iść przez życie? Wiem, że towarzyszy Ci w tej wędrówce żona, córka, a teraz także wnuki, ale muzyka chyba była pierwsza?

JM: Edukację  muzyczną  rozpocząłem  w klasie trzeciej  szkoły podstawowej na akordeonie i fortepianie, były to lekcje prywatne. Będąc w klasie ósmej grałem już w Orkiestrze Mandolinistów Liceum Pedagogicznego w Myśliborzu – moim rodzinnym mieście, zajęcie powoli formułowało moją drogę w kierunku muzycznym. Od tego momentu poczułem, co to jest wspólne muzykowanie i granie w dużym zespole. W Liceum Ogólnokształcącym założyłem zespół  muzyczny – grałem na gitarze basowej, jednocześnie rozwijałem technikę gry na innych instrumentach: organach elektronicznych, akordeonie melodyce, harmonijce ustnej. Od tego momentu rozpoczęła się wędrówka, wiedziałem, że z  muzyką chcę iść przez życie i co chcę robić. Marzenia się spełniły, zdałem maturę z powodzeniem, zdałem egzamin do Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Poznaniu i ukończyłem w 1976 roku, uzyskując tytuł magistra sztuki.

Żona Barbara jest moją inspiracją od szkoły średniej, spotkaliśmy się w tej samej klasie, śpiewała też w moim zespole, wspomaga mnie, jest najsurowszym recenzentem moich dokonań do chwili obecnej. Rozmiłowana w muzyce klasycznej i jazzowej. Córka Marta zakończyła edukację muzyczną w szkole średniej muzycznej po drugim roku w klasie fortepianu, starszy wnuk Mateusz, licealista, rozmiłowany jest w komputeryzacji i muzyce elektronicznej, najmłodszy Michał uczeń czwartej klasy próbuje swoich sił w klasie fortepianu i perkusji w szkole muzycznej i w Studiu Muzyki Elektronicznej. Zięć Mariusz gra na gitarze basowej w różnych formacjach muzycznych. Jak widać, tradycje rodzinne są podtrzymywane i są w rozkwicie.

WM: Wspomnij o pierwszej pracy. Ja dopowiem, że pamiętam Twój głos, brzmiący w różnych częściach naszego Gorzowa, bo byłeś wtedy konferansjerem wielu atrakcyjnych wydarzeń kulturalnych. Wtedy Ty dawałeś namiastkę lokalnej rozgłośni.

JM: Po ukończeniu studiów przyjechałem do Gorzowa. Wydziałem Kultury i Sztuki Urzędu Wojewódzkiego kierował mgr Edward  Korban, zaproponował mi pracę w Wojewódzkim Domu Kultury. Tak się rozpoczęła moja droga i życie zawodowe, związane z kulturą i oświatą gorzowską. Zajmowałem się konsultacjami, warsztatami muzycznymi na terenie miasta i województwa. Oceniałem konkursy, przeglądy, typując reprezentację miasta i województwa do dalszych zmagań ogólnopolskich. Byłem organizatorem i współorganizatorem wielu imprez o charakterze lokalnym i ogólnopolskim, między innymi: – Gorzów Wlkp. uhonorowany Flagą Rady Europy, Dni Gorzowa,10-lecie Hospicjum św. Kamila, Gorzowskie Dni Muzyki, Reggae nad Wartą, Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy, Pomoc na rzecz uchodźców z Kosowa, festyny Polskiego Czerwonego Krzyża, Akcje Lato, Dzień Dziecka i wiele innych.

WM: Potem nadszedł czas powstawania lokalnych rozgłośni i Ty zagościłeś w Radiu  Gorzów. Jakie masz wspomnienia z tamtego okresu?

JM: Pamiętam ten okres doskonale. Byłaś redaktorem w tej rozgłośni, a kreatywność i otwartość Twoja i  redaktora naczelnego pana Antosza dawała możliwość dzielenia się tym, co robiłem, zdobywałem z uczniami w konkursach, jakie imprezy prowadzę w mieście, a było tego bardzo dużo. Wpadałem do studia, słuchawki na uszy i bieżące informacje, wiadomości kulturalne na żywo przekazywane w eter. To piękne wspomnienia współpracy z Radiem Gorzów

WM: Jakie były kolejne etapy Twojej drogi w rozwoju miejskiej kultury?

JM: Życie kulturalne miasta średniego toczyło się swoim tempem. Placówki miejskie i wojewódzkie realizowały swoją pracę statutową. Szkolnictwo artystyczne mieściło się w opłakanych warunkach lokalowych. Byłem wiceprezesem Gorzowskiego Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego. Razem z Prezesem Szczepanem Kaszyńskim marzyliśmy o CENTRUM EDUKACJI  ARTYSTYCZNEJ, gdzie szkoły muzyczne, szkoła plastyczna, Ognisko Artystyczne, Gorzowskie Towarzystwo Muzyczne znalazłyby się w jednym, nowoczesnym obiekcie. Wiele spotkań i argumentów nie przekonało ówczesnych radnych. Pomysł budowy Centrum i Filharmonii był w głowie ówczesnego prezydenta Tadeusza Jędrzejczaka. Dzięki determinacji i mądrych decyzji wybudowano Gorzowską Filharmonię, a szkolnictwo artystyczne nadal mieści się w rozwalających się budynkach, a było tak blisko do pełnego szczęścia. Wspomagałem spotkaniami z lokalną prasą, radiem, informując o potrzebie wybudowania takiego obiektu. Nie było zrozumienia. Zajmowałem się edukacją dzieci i młodzieży, współpracowałem z kuratorium, współorganizując imprezy amatorskiego ruchu artystycznego.

WM: Następnie nadszedł czas prowadzenia własnej działalności. Utworzyłeś pierwsze w Gorzowie  Studio Muzyki Elektronicznej. Czy trudne były początki?

JM: W tym czasie istniały państwowe placówki szkolnictwa artystycznego, ogniska artystyczne. Tworząc swoją prywatną szkołę, chciałem wypełnić lukę, wprowadzając nowoczesne nauczanie na nieznanych do tej pory instrumentach elektronicznych. Było wiele komentarzy, zamieszania na rynku muzycznym. Świat szedł już do przodu. Grając na kontrakcie muzycznym w Berlinie poznałem niektóre instrumenty i po powrocie postanowiłem organizować swoje studio. Stało się ono wiodącą placówką nowoczesnej edukacji muzycznej w mieście i kraju. Doskonałe brzmienie instrumentów cyfrowych, moja pasja do muzyki rozrywkowej, talenty uczniów, prawidłowe profesjonalne metody nauczania pozwoliły na szybkie osiąganie wymiernych sukcesów. Rozwój elektronicznych instrumentów klawiszowych spowodował  ogromny przełom w nowoczesnej edukacji muzycznej dzieci i młodzieży oraz ich działalności koncertowej. Nowoczesne instrumenty dawały mi poczucie czegoś nowego, nowoczesnego, zjawiskowego. Sam się bawiłem możliwościami brzmieniowymi, ucząc wychowanków, koncertując w mieście, województwie i kraju.

WM: Twoi uczniowie brali udział w różnych konkursach. Woziłeś ich, pokazywałeś swoich podopiecznych. Jakie to były sukcesy?

JM: Studio prowadzi pion dydaktyczny, działalność koncertową i promocyjną wychowanków. Przysparza to placówce popularności. Jest ona społecznie akceptowana. Jeździłem do Warszawy, tam spotykałem się z uczniami szkół, uczących się na podobnych instrumentach, z całej Polski. Moi uczniowie wygrywali większość edycji konkursowych na najlepszego muzyka elektronicznego, w różnych kategoriach wiekowych. Zdobyliśmy dziesięć pierwszych, dziewięć drugich, trzy trzecie miejsca. Szkoła została uznana za jedną z najlepszych wśród sześciu w kraju.

Programy TVP i TVP  POLSAT pt. „Co jest grane?”, zdominowane były przez moich wychowanków. Przywoziliśmy pierwsze nagrody. Pisano o mnie, że mam duszę sportowca, wygrywając każdą edycję. Grałem inną muzykę niż pozostali, aranżowałem ciekawiej, inaczej. Był to rock, pop, muzyka taneczna, blues i standardy jazzowe. W Gorzowie nie miałem konkurencji, dlatego woziłem uczniów do stolicy. Kilku moich wychowanków ukończyło szkoły rozrywki i jazzu  w Warszawie, grają w różnych zespołach w kraju i za granicą

WM: Twój uczeń ze szkoły nr 13 powiedział mi kiedyś, że jesteś nauczycielem, który potrafi muzyką zainteresować nawet kogoś, komu słoń na ucho nadepnął, ponieważ Twoje lekcje są zajmujące i rozwijające. Powiedz o swojej pracy pedagogicznej, co w niej jest ważne, a co najważniejsze?

JM: Miło słyszeć takie słowa po latach. Ja uważam, że śpiewać każdy może, a w tym, co robi, najważniejsze są emocje, które towarzyszą, przeżycia osobiste, radość. Artyzm to są konkursy, przeglądy, festiwale. W dobie elektroniki wyrafinowanej, najbardziej fałszywy śpiew można zbliżyć do ideału. Emocji, radości, przeżycia – nie da się. W edukacji ważne jest, żeby umieć stworzyć partnerstwo, nawiązać kontakt, zainteresować przedmiotem, pozwolić wypowiedzieć się swoimi słowami, umieć aktywizować ucznia, zauważyć mocne strony i umiejętnie pokierować nimi, słabe strony wspomagać. To są ważne elementy w edukacji. Najważniejsze to mówić czytelnym, zrozumiałym językiem, w zależności od poziomu słuchaczy, przekazywać ważną wiedzę, która przyda się w przyszłości młodemu człowiekowi, rozmawiać piękną polszczyzną, rozbudzać szacunek do sztuki i do ludzi, którzy ją tworzą i uprawiają.

WM: – „Pan Markuszewski zwraca uwagę na odpowiednie zachowanie, kulturę bycia, uczy kindersztuby” – mówił uczeń. Te słowa po wielu latach okazały się świętą prawdą. Zostałeś belfrem roku. Jak wspominasz tamten czas?

JM: To prawda, dbam o kulturę zachowania w życiu codziennym. Trzy magiczne słowa „Proszę, dziękuję, przepraszam” nie opuszczają moich ust w kontakcie z wychowankami. Tempo życia, natłok informacyjny, komputeryzacja przyczynia się, że uczniowie zapominają o podstawowych zasadach postępowania i zwrotach ogólnie obowiązujących. Uczę harmonii życia, biorąc przykład z muzyki, im piękniejsza harmonia, tym ciekawszy utwór. Mam wiele radości ucząc muzyki, gdyż wiem, jaką rolę odgrywa w życiu człowieka. Otrzymałem od  uczniów uznanie w różnych rankingach i kategoriach: „Gołębie serce”, „Najsympatyczniejszy nauczyciel”, „Najbardziej wyluzowany nauczyciel”, „Strażak Roku” – potrafi pomóc, załagodzić spory, konflikty między uczniami.  Bardzo miło wspominam tamten czas.

WM: Twoja prywatna szkoła trwa 30 lat. Czym się różni okres pierwszych lat jej działalności w porównaniu do  czasów obecnych?

JM: Tak jak w życiu – co nowe, ładne, to zachwyca i cieszy, jeśli szanujesz, będziesz cieszył się latami. Przez 30 lat dbałem i dbam o poziom edukacji. Jedyny mój problem to, że nie mogłem przyjąć wszystkich, którzy chcieli się uczyć w moim Studiu. Wiele osób czekało cierpliwie na miejsce, to były początki, rywalizacja między uczniami, koncerty, popisy, to wszystko budowało wspaniały klimat wokół Studia. Rodzice też rywalizowali ze sobą w zakupie coraz to nowszych modeli instrumentów. Było ciekawie i rozwojowo. Obecnie widzę lekkie wyciszenie, powstało wiele szkół na terenie miasta, uczących na tych instrumentach, zadziałał internet – pojawiło się wielu domorosłych nauczycieli bez przygotowania merytorycznego i uczą, co im w duszy gra. Z całym przekonaniem i opiniami rodziców cytuję ich słowa: „Studio Muzyki Elektronicznej Jana Markuszewskiego jest lokomotywą, ciągnącą wagoniki w drodze do sukcesu”. Ja życzę powodzenia wszystkim, którzy podjęli się pięknej pracy i wzbogacają nasze miasto swoimi osiągnięciami w dziedzinie sztuki muzycznej.

WM: Czy nadal uczysz w szkole państwowej?

JM: Oczywiście, z radością spotykam się ze swoimi uczniami, przekazuję im wiedzę z lat minionych i najnowszą, która obowiązuje dziś w podstawie programowej, gdyż muzyka ewoluuje razem z rozwojem społecznym. Od muzyki na łuku do harfy laserowej.

WM: Jako pedagog z długoletnim doświadczeniem – czy masz receptę, a może apel do młodych? Co byś dzisiaj radził młodym, szukającym swego miejsca we wszechświecie?

JM: Każdy człowiek jest kowalem swojego losu. Dom wychowuje, szkoła uczy. Chciałbym, żeby młodzi ludzie nie zatracili człowieczeństwa, byli tolerancyjni wobec ludzi, myśleli o przyszłości, żyli zgodnie z prawem i przestrzegali je, szanowali rodzinę i otaczającą przyrodę. Kochali i szanowali swoją narodową kulturę, tradycje i obyczaje, ponieważ kultura  najczęściej jest rozumiana jako całokształt duchowego i materialnego dorobku  społeczeństwa.

Jan Markuszewski za swoją pracę i sukcesy pedagogiczne otrzymał wiele nagród, nominacji i odznaczeń:

– Zasłużony Działacz Kultury, nadaną przez Ministra Kultury i Sztuki 1987,

– Nagroda Kulturalna Prezydenta Miasta Gorzowa Wlkp. w sezonie artystycznym 1996/97

– Dyplom Ministra Kultury i Sztuki za szczególne zasługi w dziedzinie edukacji dzieci i młodzieży1996.

– Nominowany do nagrody Kulturalnej Wojewody Gorzowskiego 1994/95.

– Wyróżniony Odznaką Honorową PCK III stopnia za działalność charytatywną i społeczną 1999.

– Nominowany przez Komisję Edukacji i Kultury Rady Miasta do nagrody Kulturalnej Prezydenta w sezonie artystycznym1999/2000.

– Nominowany do Nagrody Kulturalnej Marszałka Województwa Lubuskiego za upowszechnienie kultury oraz edukację artystyczną dzieci i młodzieży w roku 2001/2002.

– Wyróżniony medalem Lubuski Animator Kultury 2008.

– Wyróżniony statuetką Belfer Roku 2008

– Wyróżniony statuetką Najsympatyczniejszy nauczyciel 2008

– Wyróżnienie – Główna Nagroda w Konkursie – KULTURA-NAUKA, MEDIA 2002

– Wyróżniony Odznaką Honorową – Zasłużony dla kultury polskiej nadaną przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Rzeczpospolitej Polskiej 2014

– Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi przez Prezydenta RP 2000.

Z Janem Markuszewskim rozmawiała Wanda Milewska

1,569 total views, 1 views today

Barbara Schroeder – absolwentka Akademii Rolniczej, twórczyni Piekarni Chlebek, założycielka Klubu Na Zapiecku, który w tym roku świętować będzie 20 lat istnienia. Jubileusz odbędzie się w Wojewódzkiej i Miejskiej Bibliotece Publicznej im. Zb. Herberta w Gorzowie Wielkopolskim 13 września o godz. 17.00

Z Barbarą Schroeder rozmawia Wanda Milewska

WM: Wiem, że Twoi rodzice zajmowali się pszczelarstwem, czy ta tradycja miała wpływ na wybór  edukacji rolniczej?

BS: Moi rodzice zajmowali się pszczelarstwem z ogromną pasją i przyjemnością. Z wielkim znawstwem opowiadali o życiu pszczół, o panującym w ulu matriarchacie, o królowej matce, robotnicach, trutniach, o fantastycznie zorganizowanej pracy w ulu itd. Mieli w Baczynie około 70 uli  i wóz, którym przewozili ule na rzepak, lipy, wrzosy itp. miododajne, kwitnące rośliny. Ja byłam z nimi u pszczół tylko raz. Pszczoły wkręciły mi się w długie włosy, jakie wówczas nosiłam, co bardzo mnie wystraszyło, bo widziałam nieraz pożądlonych rodziców.  Po tym incydencie moja miłość do pszczół pozostała nadal, ale była ona na odległość.

Jak z powyższego wynika, Akademię Rolniczą wybrałam z innego powodu – chciałam studiować na Wydziale Technologii Żywności, i tak się stało.

WM: Prowadziłaś przez wiele lat piekarnię, czy według Ciebie piekarnictwo to pewnego rodzaju artyzm?

BS: Jak już wyżej wspomniałam, studiowałam technologię żywności i między innymi w piekarniach miałam uczelniane praktyki. Tak więc, gdy zostałam prezesem 65-osobowej spółki „Chlebek”, będącej właścicielem piekarni, do zawodu byłam przygotowana. Były to czasy, kiedy poszczególne gatunki chleba wyprowadzało się od podstaw, wymyślało się nowe gatunki pieczywa, robiło się wyroby ozdobne. To była wielka frajda i często można się było wykazać artyzmem. Obecnie pieczywo produkuje się metodą przyśpieszoną, niemal 100% pieczywa gatunkowego produkuje się z mieszanek.

WM: Czy kiedyś myślałaś, aby zostać artystką, aktorką, malarką czy muzykiem? Pytam, ponieważ skupiałaś wokół siebie twórców, czego następstwem było utworzenie Klubu Na Zapiecku, działającego przy piekarni, którą kierowałaś.

BS: Nigdy nie miałam zakusów artystycznych, ale od zawsze byłam blisko szeroko pojętej kultury: brałam udział w promocjach książek, chodziłam i jeździłam na wystawy, koncerty. Miałam więc dużo zaprzyjaźnionych artystów różnych dziedzin – literatów, malarzy, rzeźbiarzy.  Wiedziałam, że ci, co tworzą lub mają jakieś pasje, lubią się nimi dzielić z innymi.  A że zdawałam sobie sprawę, że miejsc dla takich spotkań jest ciągle za mało, więc w piekarni utworzyłam klub do spotkań z interesującymi ludźmi. Działalność klubowa, mimo że zlokalizowana przy ul. Podmiejskiej Bocznej, a więc na obrzeżach przemysłowych miasta, przyjęła się od samego początku. Powstało więc miejsce, gdzie ludzie nietuzinkowi w drugi oraz czwarty wtorek miesiąca (z pominięciem wakacji) mogli się dzielić z innymi owocami swojego talentu, wiedzą, swoimi pasjami.

WM: Zanim zapytam o Twoje dokonania w ramach Klubu, proszę, opowiedz o Piekarni Chlebek, która w dość szybkim tempie stawała się popularna, a były to czasy, gdy ten zakład był jednym z prekursorów na rynku.

BS: Firma  Chlebek sp. z o.o. , mająca dużą piekarnię, powstała w 2001 i trwała przez 20 lat, do momentu sprzedaży firmy. Wraz z moją zastępczynią Bożeną Gralewską–Kieżun, również  technologiem żywności, starałyśmy się o to, by produkować pieczywo odpowiedniej jakości, z szeroką gamą asortymentową, wiedząc o tym, że  technologia piekarstwa jest bardzo interesująca, ale i skomplikowana. Prawidłowe prowadzenie procesów fermentacyjnych, jako biochemiczne metody spulchniania ciasta  w piekarstwie, jest możliwe tylko wtedy, gdy piekarz zna wymagania, jakie muszą być spełnione, aby rozruszanie organizmów żywych, jakimi są drożdże i bakterie, oraz fermentacje odbywały się prawidłowo. By otrzymać pieczywo z piękną skórką oraz niekruszącym się miękiszem ważny jest także wypiek – odpowiednia temperatura pieca i czas wypieku. To wszystko wymagało dopracowania się dobrej kadry pracowniczej oraz nadzoru technologicznego.

WM: Gdy powołałaś do życia miejsce artystyczne Klub Na Zapiecku, stał się on częścią tej piekarni. Jak zareagowali pracownicy Twojej firmy na takie novum: połączenie chleba i wszelkiej twórczości?

BS: Pracownicy bardzo ciepło przyjęli utworzenie klubu. Pomieszczenie klubowe powstało ich rękoma. Połączyli dwa magazyny poprzez wyburzenie dzielącej je ściany, wymalowali powstałe pomieszczenie na ostry pomarańcz, by odróżniał się od reszty zakładu, poustawiali stoliki z obrusami, wazonikami i świecznikami oraz krzesła. Stworzyli bardzo ciepłe miejsce. Muszę także dodać, że część pracowników brała udział w spotkaniach.

WM: Jakie były losy Zapiecka po zakończeniu Twojej pracy zawodowej?

BS: Po sprzedaży firmy w 2011 roku z radością przyjęłam propozycję Zarządu Zakładu Utylizacji Odpadów (ZUO), by zapieckową działalność kontynuować, przenosząc ją na ul. Teatralną 49. ZUO zmieniło potem nazwę na Inneko, ale oferta, by spotkania odbywały się u nich została podtrzymana, za co wdzięczna jestem poszczególnym Prezesom: Markowi Wróblewskiemu, Arturowi Czyżewskiemu i Łukaszowi Marcinkiewiczowi. I właśnie w Inneko klub doczekał swojego jubileuszu 20-lecia już w ub.r., ale pandemia przesunęła mi zorganizowanie obchodów na rok bieżący.

WM: Poproszę o trochę statystyki. Ile spotkań odbyło się w ciągu minionych 20 lat? Ilu artystów się zaprezentowało i z jakich dziedzin?

BS: Spotkań i wyjazdów zapieckowych (na interesujące wystawy, na spektakle teatralne, balet – do Poznania, Szczecina, Zielonej Góry, Słupska) przez te wszystkie lata było koło 300. Artystów wystąpiło trochę mniej, bo niektórych gościłam dwa, a nawet trzy razy. Na Zapiecku gościłam wielu literatów, ale  także pasjonatów z różnych dziedzin. Bywali podróżnicy, historycy, muzealnicy, regionaliści, przyrodnicy, malarze, rzeźbiarze. Chętnie zapraszałam muzyków z muzyką dawną, poważną i rozrywkową. Otwarci byliśmy na działania charytatywne. Były gawędy i wspomnienia o Gorzowie Wlkp., śladach polskich w Paryżu, o fotografii, znanych gorzowianach, którzy odeszli – Irenie Dowgielewicz, Zdzisławie Morawskim, Papuszy, Janie Korczu, Witoldzie Andrzejewskim jako aktorze czy Wiesławie Strebejce, o niezwykłych i egzotycznych drzewach naszego miasta, o historycznych cmentarzach, Oldze Boznańskiej, Łemkach, wybitnych artystach – Krzysztofie Pendereckim, Tadeuszu Brzozowskim, Władysławie Hasiorze czy Franciszku Starowieyskim, Czesławie Niemenie. Schodziliśmy też do najgłębszej jaskini świata, zdobywaliśmy wysokie szczyty Himalajów, nurkowaliśmy do zatopionych wraków promów pasażerskich, skakaliśmy ze spadochronem, szukaliśmy skarbu św. Korduli, poznawaliśmy historię gorzowskich rzek.

Przez wszystkie lata odbywały się również wyjściowe spotkania zapieckowe – kilkakrotnie w głównej siedzibie Muzeum Lubuskiego i jego oddziale – Spichlerzu, w Wojewódzkiej i Miejskiej Bibliotece Publicznej, w agendach firmy ZUO oraz kilkakrotnie na Polu Golfowym Zawarcie. Od kilku lat w styczniu, w gościnnych progach Muzeum Lubuskiego, ze wsparciem dyrektor Ewy Pawlak i jej pracowników, organizuję wieczory kolęd, na które zapraszam chóry gorzowskie, szczecińskie i poznańskie.

WM: Spoglądając wstecz na tę pracę klubową, jaka myśl Ci się nasuwa?

BS: Klub Na Zapiecku to przede wszystkim LUDZIE, którzy bywają na spotkaniach i przyczyniają się do tworzenia niepowtarzalnej atmosfery. Z jednej strony są to chętni do zaprezentowania tego, w czym czują się najlepiej, a z drugiej wierni Zapieckowicze, którzy włączają się w dyskusje, przyjacielskie rozmowy oraz z wielkim zainteresowaniem i serdecznością przyjmują występujących. Do klubu przychodzą osoby 50+ w liczbie 40 – 100, czasami brakuje krzeseł. Klub stanowi dla nich możliwość wyjścia z domu i przeżycia czegoś interesującego. Poprzez spotkania z artystami i ich twórczością oraz rozmaitymi pasjonatami, Zapieckowicze pogłębiają swoją wiedzę, wzbogacają wnętrza, zwiększają swoją wrażliwość, rozbudzają swoje zainteresowanie kulturą wysoką i skłaniają się do aktywnego w niej uczestnictwa, nawiązują przyjaźnie. Mogą pobyć razem z innymi, czują więź wspólnoty zapieckowej.

Muszę jeszcze dodać, że wstęp na wszystkie zapieckowe spotkania jest wolny.

WM: Na zakończenie konieczne jest pytanie: Jakie są dalsze Twoje  plany w tej dziedzinie, a może będą jakieś modyfikacje?

BS: Ech, to trudne pytanie. W związku z tym, że miejsce klubowe w Inneko potrzebne jest firmie na inną działalność, nie bardzo wiem, gdzie takie spotkania mogłabym organizować, ponieważ potrzebuję choćby drobnego sponsora, co zapewniało mi Inneko. Mimo że artyści występują najczęściej za darmo lub – głównie zamiejscowi – za niewielkie honorarium, jednak, by im zapłacić choćby te niewielkie pieniądze, potrzebuję miesięcznie 300-400 zł. Przyjezdnych goszczę i nocuję w swoim domu, pokazuję im nasze miasto i okolice.

A więc, póki co, spróbuję skupić się na zapieckowych wyjazdach na interesujące imprezy i wydarzenia tam, gdzie można będzie obrócić w jeden dzień. Raz w miesiącu Zapieckowiczów raczej będzie stać, by pokryć do 100 zł koszt transportu autokarowego, przewodników, wejściówki czy bilety.

WM: We wrześniu odbędzie się jubileusz działalności Klubu. Poproszę o szczegóły.

BS: Najserdeczniej zapraszam wszystkich chętnych 13 września do WiMBP na godz. 17.00 na spotkanie jubileuszowe. Sala 102 w bibliotece posiada ponad 200 miejsc, a więc wszyscy się zmieścimy. W programie, prócz części oficjalnej, będzie prezentowany album, który wydaję z krótkim opisem spotkań z ostatnich lat. Stanowi on uzupełnienie albumu wydanego na 15-lecie. Jubileuszowi będzie także towarzyszyła wystawa foto-grafik Andrzeja Haegenbartha (Hegena) „The best of Hegen 2” oraz koncert Witka Łukaszewskiego „Lorka i Pink Floyd, czyli ballady i romanse”. Wstęp oczywiście wolny.

WM: Serdecznie dziękuję za rozmowę.

Tak było na 15-lecie Zapiecka:

 

824 total views, 2 views today