milpress

Józef Ankutowicz, maszyny do szycia naprawia przez całe dorosłe życie. Będąc dzieckiem złamał igłę i od tego momentu zainteresował się budową maszyn krawieckich. Z czasem naprawa maszyn stała się jego pasją a potem także profesją. Ukończył zawodową szkołę mechaniczną, a w czasie gdy był jeszcze uczniem podpisano z nim umowę o pracę. – Tak kiedyś było – opowiadał Józef Ankutowicz, którego na pewno zna wielu ludzi w Gorzowie Wielkopolskim.

Przez kilka lat pracował w gorzowskich spółdzielniach inwalidów, w międzyczasie prowadził działalność usługową dojeżdżając rowerem do klientów, również do pobliskich miejscowości. Przez 20 lat miał swój zakład przy ul. Mickiewicza, stamtąd przeniósł się do centrum miasta i przez 25 lat prowadził punkt naprawy maszyn przy ulicy Hawelańskiej 5. Teraz to miejsce pan Józef opuszcza.

Tylko do końca października można będzie go tam spotkać. Potem zajmować się będzie maszynami tylko hobbystycznie ale już nie w Gorzowie tylko w Starym Kurowie, gdzie mieszkali kiedyś jego rodzice.

Gdy odwiedziłam zakład naprawy maszyn pan Józef akurat opróżniał swoje lokum. A moja wizyta stała się przyczynkiem do wspomnień, które napłynęły gdy spoglądał na jedną ze ścian swojej pracowni.

– Przez 25 lat dekorowałem tę ścianę. To jest przegląd całej działalności w tym  lokalu. Na tej ścianie umieszczałem różne  elementy maszyn, najpierw były to paski, potem gdy kupowałem jakieś części, to zazwyczaj nabywałem więcej niż jedną, żeby mieć na zapas. Te nadliczbowe wkładałem do woreczków i wieszałem na ścianie. Niektóre to są takie drobiazgi, że można było wziąć je tylko pęsetą. Półki miałem też, ale one były do grubszych rzeczy.

Te wszystkie drobiazgi umieszczone na ścianie odnajdywałem z zamkniętymi oczami. Bez zastanawiania wiedziałem, w którym miejscu jest potrzebny mi element.

Teraz gdy zacząłem już to wszystko sprzątać to się okazało, że wywożę to już pół roku i się zastanawiam, jak ja to wszystko tutaj zmieściłem. Wywożę do magazynu w Starym Kurowie, tam się przeprowadzam i tam będę raczej hobbystycznie zajmował się maszynami ale już nie w takim stopniu jak do tej pory. Jestem już na emeryturze więc nie muszę – opowiadał pan Józef, przypominając, że pracował w większości z osobami niepełnosprawnymi. Jego pierwszym zakładem pracy był „Świt” przy ul. Krótkiej, pełna nazwa była  Spółdzielnia Pracy Przemysłu Skórzanego „Świt”, kolejnym była Spółdzielnia  Inwalidów „Sizel” i Spółdzielni Handlowo – Usługowej Piast.

– Kiedyś było tak, że rok przed ukończeniem szkoły mechanicznej, miałem podpisaną umowę o pracę. Po skończeniu nauki zawodu zapewniono mi pracę. Ówczesne firmy zatrudniały młodych ludzi jeszcze w czasie edukacji. Cały czas się dokształcałem, otrzymując dokumenty mistrzowskie i dyplom mechaniki precyzyjnej.

Pan Józef powrócił jeszcze do początków swojego zawodu: –  Zaczęło się od tego, że złamałem igłę w maszynie mojej mamy, byłem wtedy w szkole podstawowej i na zajęcia szyłem gąbkę do wycierania tablicy. Bo takich gąbek jakie są obecnie wtedy nie było. Gdy ją zszywałam to złamałem igłę. Wtedy się zainteresowałem działaniem tej maszyny i pracą igły, byłem ciekawy jak to się dzieje, że to się szyje. Zacząłem szukać książek ale okazało się, że nie ma żadnej literatury na ten temat. Po jakimś czasie znajomy przysłał mi książkę w języku polskim z Nowego Yorku a do tego dołączył zdjęcie ekspozycji muzeum, na którym był widoczny wielki guzik, kamień i jakaś postać, a podpisane było: Żyd szwacz.

Książka była o historii powstania maszyny do szycia. Według tej historii maszynę do szycia wynalazł Eliasz Howe a potem dopiero Singer ją zmodyfikował. Ta pierwsza jednak się nie nadawała bo ścieg się nie trzymał, a pierwsza igła miała otwór po środku. Było też czółenko tkackie zamiast bębenka.

Maszyny do szycia to nie jedyna pasja pana Ankutowicza. Także przez przypadek rozwinęło  się zamiłowanie do fotografowania, ale to już odrębna historia.

W każdym razie jeśli ktoś z Państwa chciałby się skontaktować z mistrzem naprawy maszyn, to jego numer telefonu można znaleźć w intarnecie. Jest aktualny.

43 total views, no views today

Historyczny sukces gorzowskich sportowców w New Delhi — 10 medali dla zawodników „Startu”

Zawodnicy Gorzowskiego Związku Sportu Niepełnosprawnych „Start” osiągnęli historyczny sukces podczas paralekkoatletycznych mistrzostw świata, które odbyły się w stolicy Indii – New Delhi. Reprezentanci gorzowskiego klubu zdobyli aż 10 z 16 medali, które łącznie wywalczyła reprezentacja Polski.

– Jako reprezentacja jesteśmy piątą siłą na świecie, dzięki zdobyciu 16 medali, w tym aż ośmiu złotych – podkreśla Zbigniew Lewkowicz, przewodniczący GZSN „Start”. – Duży wkład w ten sukces mieli nasi zawodnicy, którzy wywalczyli 10 medali, w tym siedem złotych. Takiego osiągnięcia jeszcze w historii klubu nie mieliśmy. Dwukrotnie zdobywaliśmy po osiem medali, ale dziesięciu – nigdy. To jest historyczny sukces, który, mam nadzieję, kiedyś jeszcze poprawimy – dodaje.

Dwukrotnymi mistrzyniami świata zostały Magdalena Andruszkiewicz oraz Faustyna Kotłowska, które sięgnęły po złoto w swoich konkurencjach. Na najwyższym stopniu podium stanęli także Artur Krzyżek, Bartosz Górczak i Bartosz Sienkiewicz. Brązowe medale zdobyli Zofia Kałucka, Lech Stoltman i Karolina Kucharczyk-Urbańska.

Zawodnicy gorzowskiego „Startu” nie tylko zdobywali medale, ale również bili rekordy – łącznie ustanowili sześć rekordów świata i cztery rekordy Europy.

Miniony rok był wyjątkowo udany dla klubu. W sumie sportowcy „Startu” zdobyli aż 97 medali na arenach krajowych i międzynarodowych, potwierdzając, że Gorzów jest jednym z najbardziej dynamicznie rozwijających się ośrodków w zakresie szkolenia sportowców z niepełnosprawnościami w Polsce.

Wydział Promocji i Informacji

27 total views, no views today

Dziś 8 października 2025 roku, ktoś nie zadał sobie trudu aby przekazać komuś lub zanieść do  kościoła pięciu religijnych obrazów. Wstawił je do śmietnika, opierając o jeden z koszy. Są to obrazy przedstawiające: Jana Pawła II, Matkę Boską Częstochowską, Ostatnią Wieczerzę, Jezusa na łodzi, Wizerunek Jezusa z podpisem:  „Prawdziwy Wizerunek Najświętszego  Oblicza Pana Naszego Jezusa Chrystusa wyrażonego na chuście św. Weroniki, które z największą czcią przechowuje się w Bazylice św. Piotra Apostoła w Rzymie”. Są to oczywiście reprodukcje.

W deszczowy, ponury dzień obrazy te znalazły się na brzegu śmietnika ale zabezpieczone przed niesprzyjającą aurą. Mój mąż Grzegorz przechodząc obok zauważył je. Zrobił zdjęcie Wizerunku Jezusa i przysłał do mnie, po chwili otrzymałam od niego kolejne zdjęcia: Jezus na łodzi i następne. Pomyślałam, że Grzegorz trafił gdzieś na sakralną wystawę, zdziwiłam się, że ja o niej nic nie wiem. Okazało się jednak, że to kolekcja religijnych obrazów w śmietniku, ustawionych jeden za drugim.

Na centralnej ścianie jednego z pokojów w naszym rodzinnym domu wisi obraz „Jezusa modlącego się”, który zawiesiła wiele lat temu nasza synowa. Przed tą ścianą stoi sztaluga, można więc domniemywać, że właśnie to miejsce było przygotowane na przyjęcie porzuconych dzisiaj i natychmiast znalezionych obrazów. To miejsce czekało wiele lat………

Po wyglądzie dewocjonaliów zostawionych w śmietniku, można wnioskować, że starzy ludzie „odeszli” a młodzi robią porządki. Starzy Ufali Bogu, młodzi ……… trudno powiedzieć. Może  kiedyś będą starzy.

W każdym razie aby uszanować wolę przodków i ich wartości, warto zadzwonić do księdza z najbliższej parafii i poprosić o radę lub o zaopiekowanie się dewocjonaliami. Można też zapytać sąsiadów. 

Przy okazji tego zdarzenia przypomniałam sobie pewną scenę sprzed wielu lat z życia osób niepełnosprawnych, przebywających w warsztatach terapii zajęciowej. Jeden z uczestników wtz, po śmierci swojej mamy, uległ wpływowi koleżanki i postanowił zostać świadkiem Jehowy. Swoje postanowienie zaczął realizować od wynoszenia z domu religijnych obrazów. Przez kilka dni przynosił je do naszej warsztatowej placówki. Natychmiast inny uczestnik zabierał te obrazy do swojego domu i tam one zostawały godnie przez rodzinę przyjmowane.

Potem, będąc w kolejnym ośrodku zobaczyłam, że tutaj także ktoś pozbywając się sakraliów z domu, przyniósł gipsowy wizerunek Matki Bożej z Dzieciątkiem Jezus i owalny obrazek MB Częstochowskiej. Tym razem ja wzięłam obrazy do domu, na gipsowym odlewie dostrzegłam słabo widoczny wyrzeźbiony napis: „600 lat Jasnej Góry”, czyli jest to praca z roku 1982, bo właśnie był to rok jubileuszu 600 lecia Jasnej Góry.

Wanda Milewska

69 total views, no views today