milpress

Piąty spektakl Gorzowskich Spotkań Teatralnych zgromadził chyba najwięcej publiczności. Były dostawki.

Scena Spektrum z Warszawy zaprezentowała „Edukację Rity” Willy Russella, a wystąpili  Katarzyna Ucherska i Piotr Fronczewski, z muzycznym towarzyszeniem na trąbce Szczepana Pospieszalskiego.

Teatr powinien edukować i bawić, a ten występ aktorski także uszczęśliwiał. Gorzowscy widzowie nie kryli zachwytu i radości. Piotra Fronczewskiego widzowie uwielbiają, a młodą aktorkę Katarzynę Ucherską właśnie pokochali. Jednak, nie tylko o szczęście widza należy zabiegać, Szczęśliwy także powinien być aktor. I to się tu dzieje.

W subtelnych scenach pozbawionych celowo erotyzmu, co podkreślił w rozmowie Piotr Fronczewski, rodzi się zupełnie inna wartość, którą widz na pewno dostrzega. Tu rodzi się także poczucie wolności, które ofiarowuje grający rolę profesora – Piotr Fronczewski swojej scenicznej postaci  – Ricie. Ta wolność daje bohaterce poczucie szczęścia. Ale…..  , ponieważ całkowitej wolności nie ma, bo zawsze od czegoś zależy, rodzi się refleksja, że można ją osiągnąć tylko wtedy gdy współgra z sumieniem.

Wiele pięknych słów powiedział Piotr Fronczewski na temat narodzin tego spektaklu oraz gry, towarzyszącej mu młodej aktorki Katarzyny Ucherskiej.

– Aktor jest twórcą. To nie jest odtwórca, każdy bohater zagrany przez innego aktora jest innym bohaterem – wyjaśniał Piotr Fronczewski, odpowiadając na pytanie o utożsamianie się z granymi postaciami, zadane przez Hannę Kaup – prowadzącą spotkanie w Art Cafe. Aktor zwrócił także uwagę na walor muzyczny w sztuce, osiągnięty przez zastosowanie trąbki, na której grał Szczepan Pospieszalski. Okazało się, że jest to całość wspólna spektaklu – powiedział. Pochwalił także publiczność, wrażliwą na żart i żywo reagującą – to bardzo pomaga aktorowi  – zauważył Piotr Fronczewski.

Katarzyna Ucherska przyznała, że aktorką pragnęła zostać od najmłodszych lat. Pochodzi z Nowego Sącza, a do Warszawy pojechała po raz pierwszy gdy miała zdawać egzaminy na studia. Czuje się zaszczycona, że może grać u boku Piotra Fronczewskiego. A po za tym miała możliwość wystąpienia przed widzami w Ameryce, o czym kiedyś marzyła.

Ze strony: http://www.teatr-gorzow.pl:

producent spektaklu: MJM Music PL/SCENA SPEKTRUM

przekład: Karol Jakubowicz

reżyseria: Andrzej Strzelecki

scenografia: Tatiana Kwiatkowska

„Edukacja Rity” to historia spotkania dwojga ludzi, których pozornie dzieli wszystko.

Ona – młoda fryzjerka z niezamożnej rodziny marzy o wyrwaniu się do lepszego świata i dlatego zostaje studentką uniwersytetu otwartego. Tam trafia na Niego  – nadużywającego alkoholu, doświadczonego profesora literatury. Ona to wulkan energii, entuzjazmu i młodzieńczej otwartości. On – niespełniony poeta, zamknięty w sobie, zgorzkniały i zrezygnowany .

Wkrótce okaże się, że ta przypadkowa znajomość nieoczekiwanie zmieni ich oboje…

1,603 total views, no views today

Czwarty dzień – Gorzowskich Spotkań Teatralnych. Tym razem wystąpił Och-Teatr z Warszawy ze spektaklem ” Dobry Wojak Szwejk Idzie na Wojnę”. W roli głównej Zbigniew Zamachowski, wystąpili również Milena Suszyńska, Marcin Bubółka, Krzysztof Dracz, Mirosław Kropielnicki, Henryk Simon, Michał Zieliński.

Kto nie zna dobrego wojaka Szwejka, warto by go poznał, właśnie w wykonaniu Zbigniewa Zamachowskiego.

Nie licząc krzesła, spektakl bez scenografii. Broni się sam, a właściwie bronić się nie musi w takiej obsadzie aktorskiej.

Jak zwykle po przedstawieniu odbyło się spotkanie z artystami w Art Cafe i okazało się, że nie tylko publiczność jest zadowolona ale usatysfakcjonowani są aktorzy. Na tradycję spotkań w gorzowskim teatrze zwrócił uwagę Zbigniew Zamachowski, twierdząc, że tylko tutaj są spotkania z widzami po spektaklu. – Najczęściej jest tak, że schodzimy ze sceny i jedziemy bezpośrednio do hotelu, a tu  jeszcze takie miłe chwile nas spotykają, powiedział aktor, który w gorzowskim teatrze występował wielokrotnie, w amfiteatrze prowadził Festiwal Cygański, a kiedyś w Gorzowie mieszkała jego rodzina, więc miasto jest mu bardzo bliskie.

Spotkanie prowadziła Hanna Kaup. Na jej pytania aktorzy odpowiadali odsłaniając parę teatralnych tajemnic dotyczących m.in nauki tekstu czy procesu zmieniającego się w czasie – teatru. Jeden z aktorów powiedział, że skoro człowiek się zmienia to i teatr się musi zmieniać, dostosowywać do nowych technologii. I to się dzieje i nie oznacza, że jest w tym coś złego.

1,495 total views, 1 views today

Dwunasty listopada – trzeci dzień Gorzowskich Spotkań Teatralnych. Nareszcie mogę powiedzieć: byłam w teatrze i nie chcę z niego wychodzić. Powaga, uśmiech, uśmieszek, łzy i refleksja – takie emocje wywołał spektakl „Wielka encyklopedia sowiecka” , którą pokazał rosyjski teatr Nikołaja Kolady. Nie ma tu nic z polityki. Samo życie.

Kolada napisał sztukę opartą na prawdziwym zdarzeniu. Jakże aktualnym. Ten teatr pyta, pokazuje, odpowiada, dopowiada, wyjaśnia. Wystarczy z niego czerpać mądrość garściami. A potem odpowiedzieć na proste pytanie: co jest najważniejsze w życiu? Co to jest życie? A co po życiu? Niby banalne.

Przedstawienie trwało 2 i pół godz. z krótką przerwą, podczas której kupić można było książkę autorstwa Kolady.  Zapytał mnie ktoś po spektaklu: czy słyszała pani ciszę? Tak. Słyszałam wielokrotnie, jeśli tylko ciszę da się usłyszeć. Nawet mucha nie zabrzęczała, nikt nie kaszlnął i nie chrząknął.

W spektaklu gra troje aktorów. Dźwięcznie i wyraźnie słychać było każdy wyraz. I choć spektakl był w języku rosyjskim, polski widz rozumiał, choć dla ułatwienia miał napisy. Ludzie byli zachwyceni. „To była  sztuka! Wspaniała gra i temat też bardzo dobry”.

Potem na spotkaniu w Art Cafe, Kolada m.in powiedział: napisałem 120 spektakli. W Jekaterynburgu mam swój prywatny teatr, w którym pracuje 120 osób, wszyscy otrzymują  pobory. Robię spektakle takie, jakie ja chcę. Jeżdżę po Polsce, wystawiam sztuki w wielu miastach. Widz jest najważniejszy bo on płaci za bilet, a ja muszę zrobić wszystko aby podczas spektaklu nie zasnął, chcę żeby się śmiał. A gdy widz dużo się śmieje dochodzi do wniosku, że śmieje się z siebie.

Spotkanie prowadziła Hanna Kaup i na jej pytanie twórca m.in. odpowiedział, że aktorom nie pobłaża, że w pracy nie ma luzu, że dla niego podłoga w teatrze jest świętością i dlatego on często w teatrach ją osobiście myje.  O pracy z aktorami mówił, że  trzeba z nimi przeżywać, śmiać się i dawać do zrozumienia, że teatr to zabawa, gra i strefa wolności. „Ja zawsze mówię aktorom: wyobraźcie sobie, że jesteście sami w domu, bo mama poszła do pracy. Czyli do godz. 18.00 jej nie ma, w związku z tym – póki jesteście sami możecie się wygłupiać, wyjmować z szafy rzeczy i się w nie przebierać, malować szminką i robić co tylko wam przyjdzie do głowy. I nikt wam za to w tyłek nie da. Wykorzystujcie ten czas dla siebie” – mówił dramatopisarz, wskazując, że też zachowuje trochę dziecka w sobie, „i Bogu dziękuję, że mogę być kim jestem”. Podkreślając znaczenie aktora mówi:  „Jego Wysokość Aktor”.

Na zakończenie dodał:  Czego się mamy bać? Przecież niedługo wszyscy umrzemy!

Jan Tomaszewicz – dyr. Teatru im. Juliusza Osterwy witając widzów i rosyjskich aktorów na gorzowskiej scenie, wznosząc ręce ku górze, powiedział, że dzisiejszy wieczór poświęca byłemu dyrektorowi śp. Ryszardowi Majorowi. Zapewnił również, że w przyszłym roku ponownie gościć będziemy Nikołaja Koladę, który zainauguruje 35. GST.

Nikołąj Kolada (ur. 1957) – rosyjski aktor, reżyser i dramatopisarz. Urodził się we wsi Priesnogorkowka w Kazachstanie w rodzinie robotników sowchozu. Jest Ukraińcem /mama była Rosjanką, tata jest Ukraińcem/ Mieszka i pracuje w Jekaterynburgu. Jest laureatem  prestiżowej nagrody im. K. Stanisławskiego. W 1977 roku ukończył wydział aktorski w Wyższej Szkole Teatralnej w Swierdłowsku (obecnie Jekaterynburg), a w 1989 wydział prozy w moskiewskim Instytucie Literatury im. Gorkiego. Prowadzi zajęcia z aktorstwa w Wyższej Szkole teatralnej w Jekaterynburgu. W swoich sztukach lubi bulwersować i zaskakiwać.

 Ze strony gorzowskiego teatru:

Produkcja, scenografia, projekt muzyczny – Nikolay Kolyada

występują:
Vera: AlisaKravtsova
Vika: VasilinaMakovtseva
Artem: Anton Butakov

Sztuka Nikolaya Kolyady stawia przed nami jedno z najbardziej niepokojących pytań dotyczących ludzkiej egzystencji. Co będzie tam? A co w przypadku, kiedy nie ma wiary w przyszłość, gdy człowiek obawia się śmierci, gdy wydaje się, że jest to ślepy zaułek, z którego nie ma wyjścia – jak wtedy żyć?

Akcja spektaklu rozgrywa się po śmierci babciw pustym mieszkaniu. Na scenie trzy postaci: pracownik służby społecznej (Vera), krewna zmarłej (Vika) i mężczyzna wynajmujący mieszkanie (Artema). Złożone i skomplikowane relacje między tymi ludźmi stanowią oś dramaturgiczną spektaklu i rozgrywających się na oczach widzów wydarzeń.

1,541 total views, no views today