milpress

Foto Ewa Kunicka /Teatr im. J. Ostery/

Spektaklem „LILY” Och – Teatru z Warszawy zakończyły się 40. Gorzowskie Spotkania Teatralne. Widzowie żywiołowo reagowali na humorystyczne dialogi. Kryminalna zabawa teatralna, ze skomplikowaną intrygą rozkręcała się w ekspresyjny sposób, zwracając uwagę szczególnie na dwie postaci, inspektora ciamajdy, którego grał Krzysztof Stelmaszyk i „wszystko wiedzącej sprzątaczki”, którą odtwarzała Krystyna Janda.

Wielkimi brawami teatromani oklaskiwali ostatni spektakl tegorocznych GST. Po jego zakończeniu  wręczono Krystynie Jandzie naręcze czerwonych róż oraz tort z okazji zbliżających się 70-tych urodzin. Nad głowami artystów wisiała wielka złota liczba 100, bo „Lily” zagrana została już setny raz, a przypadło to właśnie na gorzowskiej scenie.

Sztukę zapowiadało troje gorzowskich aktorów: Joanna Ginda – Lenart, Mikołaj Kwiatkowski i Maciej Kotlarz. Po spektaklu jak zwykle aktorzy spotkali się z widzami w Art Cafe. Rozmowy poprowadził Konrad Pruszyński.

Jan Tomaszewicz, dyrektor Teatru im. Juliusza Osterwy podziękował wszystkim miłośnikom sztuki za udział w  40. Spotkaniach i  zaprosił na kolejny cykl w przyszłym roku.

W spektaklu „Lily” wystąpili: Krystyna Janda, Mirosław Haniszewski, Natalia Berardinelli, Magdalena Smalara, Mateusz Damięcki, Magdalena Lamparska, Krzysztof Stelmaszyk, Adam Serowaniec.

Reżyseria: Krystyna Janda
Przekład: Elżbieta Woźniak
Scenografia: Maciej Maria Putowski

W ciągu siedmiu dni wystawiono 11 spektakli. Wystąpili aktorzy Teatru Współczesnego i Fundacja TKwadrat z Warszawy, Teatru im. Jerzego Szaniawskiego w Płocku, Lubuskiego Teatru z Zielonej Góry, Och-Teatru i Teatru Polonii z Warszawy.

133 total views, no views today

Foto Ewa Kunicka Teatr im. J. Osterwy

Komedia „Oszuści” w reżyserii Jana Englerta, pokazana przez Och-Teatr, Beta Art, jest  łatwa, lekka i dająca wiele do myślenia. Pokazuje dzisiejsze czasy omijające wartości, w których ludzie szukają, a może też wcale nie szukają, po prostu trafia im się takie a nie inne życie bez wielkich wyzwań. Jednak są w bohaterach pewne przebłyski świadomości, które  jak we mgle przypominają, że małżeńska obrączka do czegoś zobowiązuje ale właściwie, to już jest nieważne.

Zatem w sferze emocjonalnej próbują w wieku średnim czegoś jeszcze dokonać i chwytają się tego co najprymitywniejsze i najprostsze. Tyle, że wchodząc w bezmyślne związki czynią wiele zła swoim dzieciom.

Sztuka może nie jest wskazówką ale pewnego rodzaju obrazem roztaczającej się rzeczywistości, w której młodzi ludzie nie widzą celu a może nawet sensu życia. Bo nie ma tam głębi duchowej, jest wszystko po omacku. Bo nie ma wzorców, a są antywzorce.

Warto się tu zastanowić, bo ta sztuka daje taką możliwość.

Autor: Michael Jacobs

Reżyseria: Jan Englert

Przekład: Michał Ronikier

Scenografia: Arkadiusz Kośmider

Występują:

Michalina Łabacz, Gabriela Muskała, Beata Ścibakówna, Piotr Grabowski, Sebastian Dela, Zbigniew Zamachowski

W teatralnych opisach o sztuce czytamy między innymi: – Wysokiej próby komedia, zbudowana z intryg i sieci małych kłamstw między dwoma małżeństwami w średnim wieku i ich zakochanymi, wchodzącymi w dorosłe życie dziećmi. Amerykański dramatopisarz Michael Jacobs zadaje w OSZUSTACH pytania o kondycję współczesnej rodziny oraz o… małżeńską nudę. Temat poważny, ale podany lekko i z poczuciem humoru. Mierzą się z nim trzy pary współczesnych kochanków. Podczas rodzinnej kolacji ich życie przewraca się do góry nogami…

Po spektaklu aktorzy spotkali się z widzami w Art Cafe, rozmowę prowadzili Magda Dwurzyńska i Konrad Pruszyński.

261 total views, no views today

Dwa teatry połączyły siły. Teatr im. Jerzego Szaniawskiego w Płocku i Teatr im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim zrealizowały spektakl wg Jerzego Szaniawskiego „Lekkoduch” i zrodziła się forma musicalowa przedstawienia, które powstało sto lat temu.

Jak zapowiedziała na wstępie Joanna Rossa aktorka gorzowskiego teatru, Szaniawski pisał tę sztukę, trochę z myślą o Osterwie w roli lekkoducha. W skrócie można określić, że napisana została jako muzyczna komedia o ratowaniu drzew i siebie. Szaniawski studiował nauki przyrodnicze, stąd być może tematyka ekologiczna ale również pokazująca ówczesne stosunki społeczne i polityczne, które toczą się kołem i dlatego spektakl jest ciągle aktualny.

Reżyserii podjął się dyr. gorzowskiego teatru Jan Tomaszewicz, który podczas spotkania aktorów z widzami powiedział, że w tym spektaklu pokazane są te problemy, które były zauważane przez Szaniawskiego w okresie międzywojnia i one zostały tu również zapisane. Powstał tekst do muzyki, którego autorem jest Andrzej Ozga. Muzykę opracował Marek Zalewski, który podkreślił, że zastosował muzykę kabaretową i zauważył, że właśnie ta forma przyjęta została w pozytywny sposób. Choreografię przygotował Bartosz Bandura, twierdząc, że bardzo odpowiadała mu taka forma, gdzie wszystko jest zwarte a kierunki tego dążenia dodały pewnego sznytu, nowej myśli. Scenografię do spektaklu stworzył Krzysztof Małachowski z Płocka.

Po zakończonym przedstawieniu usłyszałam bardzo przychylne opinie na temat tej sztuki. Taniec i muzyka górowały w pochlebstwach ale całość była doskonale skomponowana, mimo iż na początku akcja wydawała się zbyt wolna jednak ku zaskoczeniu stopniowo wzrastała.  Niespodzianką było zastosowanie stroboskopowych świateł, tworzących efekt skokowego poruszania się.

W spektaklu wystąpili: Aleksander Maciejczyk, Szymon Cempura, Maja Rybicka, Jakub Matwiejczyk, Dariusz Poleszak-Hass, Piotr Bała, Mariusz Pogonowski, Magdalena Tomaszewska, Henryk Jóźwiak, Bogumił Karbowski, Katarzyna Wieczorek, Barbara Misiun, Dorota Cempura, Henryk Jóźwiak, Dorota Cempura

Przy okazji tego spektaklu warto przypomnieć sylwetkę Jerzego Szaniawskiego. Urodził się 10 lutego 1886 roku w Zegrzynku nad Narwią, zmarł 16 marca 1970 roku w Warszawie. Wychował się w domu ziemiańskim, inteligenckim, który  odwiedzali pisarze i artyści, między innymi bywała tam Maria Konopnicka. Rodzice Szaniawskiego byli miłośnikami teatru.

Po wybuchu II wojny światowej Szaniawski przeniósł się do Warszawy. Działał w ruchu oporu. Po wojnie mieszkał w Krakowie. W 1946 roku napisał swoją najgłośniejszą sztukę – Dwa teatry. Studiował nauki przyrodnicze, w Lozannie uczył się w Instytucie Rolniczym.

W ostatnich latach życia usunął się w cień, a w wieku 76 lat ożenił się z Anitą Szatkowską ale nadal żył samotnie. Zmarł 16 marca 1970 roku w Warszawie.

220 total views, no views today