milpress

Dwie wystawy i film…

Znajomi namówili mnie do pójścia do kina, na film „Strefa interesów”.  Więc tak przy okazji obejrzałam dwie wystawy. Najnowsze. Jedna od 1 druga od 8 marca czynne w Miejskim Ośrodku Sztuki w Gorzowie.

Film mroczny. O znanym oprawcy z Auschwitz Rudolfie Hessie. Ale opowiadający o sielskości życia w pięknym przestronnym budynku, kilkanaście metrów od obozu.

Właśnie przez niego i jego dość liczną rodzinę. To co złe dzieje się za wysokim murem. Widać tylko snujące się dymy… Film ma podobno 5 nominacji do Oskara. Ciekawe czy w jakiejś kategorii przypadnie mu nagroda…

Ja do kina chodzę rzadko. Natomiast dość często chodziłam na wystawy. Był taki zwyczaj, że w sali dużej MOS były wystawy bardziej „tradycyjne”.  A w salach mniejszych, wystawy ze sztuki współczesnej. Można było wybierać.

Nie byłam tu długo. Bo zaistniał „konflikt interesów”. Wernisaże odbywają się w piątki. Wtedy gdy są koncerty w Filharmonii. A lubiłam podczas wernisaży posłuchać „co autor miał na myśli”. Takie wizyty, jak wczorajsza, gdzie sama muszę sobie „dośpiewać” (albo doczytać) o co chodzi. Na dodatek jak w tym przypadku, gdzie obydwie wystawy „dają do myślenia”. I są do siebie w pewnym sensie podobne. Bez podpowiedzi, wpuszczają widza w przysłowiowe „maliny”. Widz, jak w puszczy, szuka drogi. Ja chyba tej drogi nie znalazłam. I przyznam się „bez bicia”, że nie lubię takich pokazów, gdzie tylko autor wie o co chodzi.

Wystawa pierwsza (wernisaż 1 marca br.) „Brama większa od płotu”, autorstwa Jana Domicza. Twórcy wizualnego z Opola. „W swoich pracach  korzysta z narracyjnego potencjału przestrzeni oraz jej społeczno-politycznych implikacji”. Prawda, że wszystko jasne? I dalej „Najnowsze prace (to te), opierają się na intrygującym rozdwojeniu. Artystę interesują marginesy architektury, produkty uboczne projektowania życia, balansujące na niewyraźnej granicy między tym, co  wykreowane sztucznie na potrzeby marketingu a rzeczywistością. Wkraczamy w świat renderingów architektonicznych  i komputerowych wizualizacji…” Nie będę dalej snuć (zaczerpniętych) rozważań. Bo się gubię czytając bardzo długą „ściągę”. Odsyłam do niej. Nic dodać nic ująć. Trzeba się podszkolić.

Druga wystawa „Obieg pozornie zamknięty” Tomasza Drewicza z Obornik Wlkp.

„Realizacja multimedialna, anektująca obszar sportu, a konkretnie gry w siatkówkę wraz z kluczowymi elementami, takimi jak boisko czy siatka, jest tak naprawdę jedynie pretekstem do rozważań wykraczających poza sferę sportu…

W prezentowanej instalacji pole do gry wyznaczają białe rozłożone węże strażackie, a słupy utrzymujące siatkę to czerwone hydranty przeciwpożarowe”… Zawiłości wyjaśnień „o co chodzi”? Zamiast mi rozjaśniać drogę „w puszczy”.  Jeszcze bardziej mi ją komplikują. Przydługa lektura staje się irytująca…

W sali słychać szum wody. Pod sufitem zawieszone fragmenty mopów…  z instalacji cieknie woda… Domyślam się, że to chyba łaźnia dla piłkarzy… Nie zajrzałam do szafek „trenerskich”. Bo bałam się, że mogę nie wyjść z tej wystawy „suchą stopą’.

Napisałam wyżej, że wystawy „dają do myślenia”. Na pewno tak jest.  Choć po przeczytaniu zawiłych wyjaśnień, wchodzi się w jakieś labirynty myślowe. No i jak to w labiryncie, można się w nim zgubić. A chyba powinnam zrozumieć „o co w tym wszystkim chodzi”?  Kuratorem obu wystaw jest Gustaw Nawrocki.

A ja wracam do szkoły

Ewa Rutkowska

350 total views, 1 views today

Czas mi jakoś ucieka. Już marzec. Niebawem dni będą coraz dłuższe. Przed tygodniem zaniosło mnie aż na Wał Okrężny. „Pokukałam” wtedy przez płot na marniejącą willę Pauckscha, kiedyś tętniącą  życiem. Teraz, patrząc na nią, robi mi się jakoś „skuczno”. No i minął kolejny tydzień.

W miniony piątek, aby nie siedzieć jak „sowa na grzędzie” zagościłam w pięknej, w barwach bieli i czerni, Filharmonii w Szczecinie, na koncercie, którym podobno ostatni raz, jako dyrektor artystyczny i główny dyrygent tutejszej Orkiestry Symfonicznej im. Mieczysława Karłowicza  dyrygował Rune Bergmann. Była to Symfonia nr 8 c-moll Antona Brucknera (1824-1896). Słuchy donoszą, że tak naprawdę pożegnanie z tą funkcją odbędzie się na zakończenie tegorocznego sezonu artystycznego. Ale może to tylko niesprawdzone donosy?

Z przyjemnością zawsze tu goszczę. Lubię tę atmosferę, gdy wchodząc na salę koncertową czuję  „rozgardiasz” dziejący się na scenie. U nas orkiestra wychodzi na scenę dopiero, gdy publiczność już siedzi na swoich miejscach. Tutaj muzycy próbują podczas wchodzenia i zajmowania miejsc.

Cicho robi się dopiero, gdy gasną światła i wkracza dyrygent. A Rune Bergmann to facet, mający  chyba ze dwa metry wzrostu. Taki prawdziwy Wiking. Nie potrzebuje dyrygenckiego podestu. Zaliczany jest do  najbardziej utalentowanych  młodych skandynawskich (na oko 40 plus) dyrygentów. W programie czytamy: „Pełna energii osobowość, wszechstronność i obszerny repertuar – klasyczny, romantyczny, operowy, współczesny, stawiają go w tym szeregu. Jest on także utalentowanym multiinstrumentalistą. Gra na trąbce, fortepianie, skrzypcach i altówce. Jego pasją jest jazz”. A co do muzyki? Czytamy w programie:  „W tej postaci 8 Symfonia zabrzmiała po raz pierwszy w 1882 roku w Wiedniu. Kompozycja ta została zadedykowana cesarzowi Franciszkowi Józefowi I. Jej niejasno sformułowany program sprawia, że dla słuchaczy pozostaje zawieszona gdzieś pomiędzy muzyką absolutną a programową. Geniusz, zwiastun nowej symfoniki, prawdziwy spadkobierca  Beethovena. Mistyk nieświadomy samego siebie, współczesny Parsifal – tak budowano wizerunek tego kompozytora”.

Na scenie zasiadło chyba ze stu muzyków. I czasem „się działo, tak pod niebo”, a czasem brzmiał tylko samotny obój… Koncert trwał 80 minut, bez przerwy. Na zakończenie  były długie owacje na stojąco.

Ale działo się też w naszej rodzimej Filharmonii Gorzowskiej. 23 lutego, w sali kameralnej odbył się piękny koncert zatytułowany „Skrzypcowa Odyseja” w wykonaniu dwóch wspaniałych muzyków: Roberta Bachary – skrzypce  barokowe i Marcina Świątkiewicza – klawesyn. Zaproponowano nam bardzo atrakcyjny program.

W I części wysłuchaliśmy cztery kompozycje: Giovanniego Battisty Fontany, Johanna Heinricha Schmelzera,  Dietricha Buxtehudego i Frantiska Bendy.

A po przerwie: krótki utwór Girolamo Frescobaldiego oraz trzyczęściowy utwór Pietro Nardiniegio  i także trzyczęściowy utwór „z trylem diabelskim”  Giuseppe Tartiniego. Wykonawcy, to na pewno tzw. „wysoka półka”. Czytamy w programie:  „Robert Bachara, rocznik 1985, gra na skrzypcach od 8 roku życia. Debiutował w 1998 roku z towarzyszeniem orkiestry symfonicznej Filharmonii Wrocławskiej. Sięga po  szczególnie wymagający repertuar. Marcin Świątkiewicz, jeden z najbardziej rozpoznawalnych polskich klawesynistów, grający na różnych typach historycznych instrumentów klawiszowych. Prowadzi  klasę klawesynu w Akademii Muzycznej w Katowicach” Obaj panowie mają już na swoim koncie szereg nagród i wyróżnień.

Obydwa wieczory, to mile spędzony czas. Bo są to także spotkania towarzyskie.

Ewa Rutkowska   

252 total views, no views today