milpress

Uroczystość WNMP i obchody święta Wojska Polskiego zgromadziły tłumy wiernych w bazylice Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kołobrzegu. Poranna Msza św. odprawiona została w intencji Ojczyzny, żołnierzy Wojska Polskiego i ich rodzin.

Przedstawicieli służb mundurowych, władz miejskich, samorządowych, parlamentarzystów, wczasowiczów, kuracjuszy i mieszkańców Kołobrzegu powitał proboszcz bazyliki ks. dr Andrzej Pawłowski.

Z okazji Święta Wojska Polskiego oraz 103. rocznicy Cudu nad Wisłą, kazanie wygłosił kapelan wojskowy płk ks. Hubert Andrzejewski, który przypomniał m.in. czas kiedy świadkiem wielkiego oręża polskiego w Bitwie Warszawskiej był ówczesny nuncjusz apostolski w Polsce Achilles Ratti, który jako jeden z nielicznych dyplomatów pozostał w Warszawie, umacniając ducha obrońców stolicy, a za niecałe 2 lata został papieżem i przyjął imię Piusa XI i nie zapomniał o Polsce i triumfie oręża polskiego – mówił kapłan.

Przyponiał, że to Pius XI upamiętnił Cud nad Wisłą w kaplicy papieskiej w rezydencji w Castel Gandolfo, a następnie w ołtarzu głównym nakazał umieścić wizerunek MB z Jasnej Góry i na jednej ze ścian polecił wykonać mozaikę ukazującą postać ks. Ignacego Skorupki, prowadzącego żołnierzy do boju, oraz zarys ówczesnych granic Polski.

– Dzisiaj oglądając te obrazki niektórzy myślą, że to pokłosie Jana Pawła II, a tymczasem to już było wcześniej, po wydarzeniach roku 1920 – powiedział ks. płk. Andrzejewski.

Dalej kapłan przypomniał czas po zakończeniu II wojny światowej, kiedy ten wielki triumf odniesiony w Bitwie Warszawskiej miał pójść w zapomnienie. – Władza czyniła wszystko aby wymazać z pamięci bohaterstwo obrońców ojczyzny i przelaną krew na ołtarzu wolności – mówił kapelan, przypominając, że w 1920 r. urodził się Karol Wojtyła, a w 1999 Jan Paweł II nawiedził w Radzyminie cmentarz poległych w Bitwie Warszawskiej i wyznał: „Przybywam tu z wielką wdzięcznością jak gdyby spełniając dług za to, co od nich otrzymałem” – cytował papieża Polaka ks. Andrzejewski.

Na zakończenie duchowny powiedział: – Życzmy sobie abyśmy nie zmarnowali owoców tamtego zwycięstwa w wymiarze duchowym i militarnym… Bądźmy zawsze gotowi do obrony Ojczyzny a także fundamentalnych wartości, za które nasi przodkowie przelewali krew i oddawali swoje życie, oni byli wtedy gotowi. Jesteśmy tego świadkami, wiemy to, dzięki nim, my tu i teraz w pięknej atmosferze modlimy się. Pamiętamy i jesteśmy wdzięczni. A najpiękniejsze w tym wszystkim jest to, że może kiedyś – daj Boże – pracujmy na to, niech to będzie kolejny krok, spotkamy się w niebie – powiedział kapłan.

Na wszystkich Mszach św. liturgię śpiewem ubogaca zespół Ad Dei Gloriam, który po Mszy św. odpustowej o godz. 19 zaprezentuje koncert charytatywny pod hasłem „Głos prawdziwej Białorusi”.

O godz. 17:00 podczas Eucharystii w bazylice kazanie wygłosi ks. prof. Dariuszem Oko, a o godz. 18:00 w Kościele Rektoralnym pw. Niepokalanego Poczęcia NMP kapłan przedstawi wykład pt. „Kryzys Kościoła w Niemczech jako wielkie ostrzeżenie dla Kościoła w świecie i Polsce”.

Z okazji odpustu członkowie Akcji Katolickiej przy domu parafialnym prowadzą kiermasz. Wierni będą mogli kupić ciasta domowego wypieku oraz książki katolickie. Pozyskane środki zostaną przeznaczone na organizację konkursu o św. Janie Pawle II oraz nagrody dla dzieci i młodzieży.
Dalsze uroczystości patriotyczne odbywają się na Placu Pionierów przy pomniku marszałka Józefa Piłsudskiego. Żołnierze przygotowali piknik wojskowy.

Uroczystość Wniebowzięcia NMP, w polskiej tradycji nazywana też świętem Matki Bożej Zielnej, jest to święto patronalne bazyliki konkatedralnej w Kołobrzegu. Na każdej Mszy św. odbywa się świecenie wiązanek ziół i kwiatów, jako podziękowanie Bogu za tegoroczne zbiory.

Także w KAI: https://kair.ekai.pl/depesza/638150/show

382 total views, 1 views today

Misjonarka s. Judyta Bożek ze Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny dzieliła się świadectwem życia misyjnego w Zambii, prosiła o modlitwę i materialne wsparcie podczas Mszy św. w kościele pw. św. Marcina w Kołobrzegu.

Swoje świadectwo rozpoczęła przeżegnaniem się w języku Zambii, a potem opowiedziała o sytuacji ludzi żyjących w kraju, w którym przez osiem miesięcy nie ma opadów deszczu a w pozostałych miesiącach też nie zawsze jest. Przypomniała początki pobytu na afrykańskiej ziemi, kiedy najdziwniejsze wydawało jej się pozdrowienie tubylców, które w tłumaczeniu na język polski oznacza: – czy jadłeś dzisiaj dorsza? Zakonnica wyjaśniła, że takie pytanie jest związane właśnie z tym, że brakuje wody.

Podstawowym pokarmem w tamtym rejonie świata jest kukurydza, a głównie mąka kukurydziana, z której robione są kluski podobne do naszych gotowanych na parze. Jeśli na jakimś przyjęciu brakowało takiego dania, to biesiadnicy żartobliwie twierdzili, że nie było dzisiaj jedzenia – mówiła zakonnica, która jest w Zambii ponad 40 lat. Przez ostatnie 27 lat przebywa w najuboższej dzielnicy Lusaki – stolicy kraju.

Zakonnica wspomniała, że zgromadzenie otrzymało dość pokaźny teren do zagospodarowania. Głównym zadaniem było uprzątnięcie tego placu, gdzie miały powstawać budynki. Trzeba było usunąć od lat niesprzątane wysypisko śmieci, a podczas ich usuwania potrzebni byli ludzie od elektryczności, bo słupy elektryczne były przegnite i podtrzymywały je śmieci. Obecnie na miejscu po wielkim śmietniku powstało przedszkole, szkoły, schroniska dla bezdomnych a teraz trzeba wykończyć budynek przeznaczony na placówkę rehabilitacyjną.

Misjonarka zwróciła uwagę, że misje można określić jednym słowem: miłość, bo one uczą zaufania i zawierzania wszelkich spraw Bożej opiece. Uczą pochylania się nad drugim człowiekiem. Zwróciła też uwagę na to, że trzeba pamiętać aby się w tym działaniu nie pogubić i pamiętać, że najważniejsze jest to aby być bliżej Chrystusa. Dlatego siostry zainicjowały adorację Najświętszego Sakramentu, wiele osób przychodzi na modlitwę a jedna, obecnie już nieżyjąca podopieczna placówki wspierającej, adorowała NS prawie nieustannie. Modliła się także za tych, którzy ją o to prosili i odpowiadała radośnie, że zaraz będzie dzwoniła do Pana Boga.

S. Judyta Bożek jest w zgromadzeniu ponad 50 lat, powiedziała, że wybrała drogę zakonną w wieku 17 lat. Po raz pierwszy poczuła powołanie w trakcie czytania książki Zofii Kossak pt.”Przymierze” o historii Abrahama. – Miałam przemyślenia, że jest coś ważnego w życiu, modliłam się o znak. Potem byłam na Jasnej Górze i modliłam się o odnalezienie swojego miejsca, które Pan Bóg wobec mnie zaplanował. Zgadzałam się na wszystko ale nie myślałam akurat o byciu zakonnicą. Tam poczułam, że jednak powinnam nią zostać. Wtedy postawiłam Panu Bogu jeden warunek: – że mam być dobrą zakonnicą, chcę być dobrą i proszę abyś mi Panie Boże w tym pomógł – powiedziała s. Judyta, która ur. się w małej miejscowości Zagaje Książnickie w diecezji kieleckiej, ma pięcioro rodzeństwa, w tym jednego brata, jej siostra jest także zakonnicą.

Misjonarki św. Rodziny pracują w Zambii od roku 1970.
– Zgromadzenie założyła bł. Bolesława Lament w 1905 r. w Mohylewie na Białorusi. W myśl ideałów Matki Założycielki pragniemy żyć jak Jezus, Maryja i Józef i tę nazaretańską atmosferę nieść całemu światu. Naszą szczególną misją jest przedłużanie troski Chrystusa z Wieczernika: „aby wszyscy stanowili jedno … aby świat uwierzył” (J 17, 21) – czytamy na stronie zgromadzenia.

445 total views, 1 views today