milpress

Niedziela zapowiadała się spokojnie ale tylko do momentu, gdy Konrad odebrał telefon z zaproszeniem nas wszystkich do miejscowości Mission do Schoney i Brada, z którymi poznaliśmy się w Benedictine College w Atchison.
Zatem jedziemy na obiad do rodziny wyznającej wartości katolickie. Choć podobno katolików w Ameryce jest najmniej, to poznaliśmy ich tutaj bardzo wielu.
Trasa wiodła przez piękną okolicę, zamieszkałą przez klasę średnią. Amerykanie przygotowują się do obchodów Dnia Niepodległości, przypadającego 4 lipca. Wiele domów na co dzień ozdobionych jest amerykańską flagą, a przed tym Dniem ludzie stroją domostwa w dwójnasób. Z daleka widnieją kolory czerwony, biały i granatowy.

Nasi znajomi wystroili werandę, a na niej różnego rodzaju bibeloty, dekoracje, flakony, doniczki, chorągiewki. Tak też wyglądało małe podwórko i ogródek, wszędzie czerwono, biało i granatowo. Nawet serwetki do rąk czy talerze deserowe.
Natomiast w domu na zabytkowym kredensie dostrzegłam wielki album z wizerunkiem Jana Pawła II. Na szafach, szafkach, pianinie ustawione są krzyże, figurki Matki Bożej i świętych. Także na ścianach różne wota ale również bardzo wiele rodzinnych zdjęć.

Przepych i nadmiar ponad wszystko, jednak zaaranżowane ze smakiem w takim akurat klimacie. Każde pomieszczenie z natłokiem bibelotów, ozdób i dekoracji, aż trudno wyobrazić sobie sprzątanie w takim domu. Jednak widać, że to pasja gospodyni, która zawodowo udziela się w swojej parafii, czyli jest tam zatrudniona. Piękna kobieta, pełna energii i entuzjazmu. Mąż jej dorównuje temperamentem, a do tego jej fotografiami ustawionymi na biurkach, stołach w gabinecie, sypialni a nawet w garażu podkreśla, że żona jest tu najważniejsza.

Przed naszą wizytą gospodarze uprzedzili, że oczekują gry na akordeonie i pianinie. Wcześniej zapowiedzieli to Konradowi więc on już jeździł z akordeonem w bagażniku, a pianino prawie wszyscy w domu posiadają, chociaż niekoniecznie sami umieją coś zagrać. Ale mebel muzyczny jest. Ja na wszelki wypadek miałam w swojej torebce dwie cienkie książeczki z nutami polskich piosenek.

Mieli więc występ, a także pląsy. Potem przeszliśmy do garażu, który pełni rolę domu narzędziowego a także miejsca rozrywki na rozgrywki w ping ponga. Grali wszyscy bez wyjątku. Nawet nieźle nam szło.

Nadszedł czas na poczęstunek. Różne przystawki i desery ustawione były na kuchennej wyspie. Zaproponowano nam piwo Pilsner, nie odmówiliśmy. Potem przeszliśmy na klimatyczne podwóreczko, tam dopiekały się kiełbasy z Polski i amerykański kurczak. Zanim jednak kiełbasy trafiły na ruszt pokazano nam opakowania z biało – czerwonym napisem: – Kiełbasa polska. Po tej prezentacji przekazano je do pieczenia.

W międzyczasie gospodarze oprowadzali nas po całym domu, nawet po najmniejszych zakamarkach. Wszędzie ład i porządek. Zaskoczyło mnie jedno miejsce w garażu, od podłogi do sufitu znajdowały się szufladki ze starej apteki. W każdej z nich leżały śruby, śrubki, narzędzia i wiele różności. Każda była opisana. Miejsce to wyglądało jak w aptece sprzed pięćdziesięciu lat.

Gdy wszystko zostało przygotowane, łącznie z polskimi kiełbaskami i amerykańskim kurczakiem, poproszono aby się wszystkim częstować, układając sobie na talerze. Potem żeby każdy znalazł dogodne miejsce w tym domu, gdzie będzie mu najprzyjemniej spożywać. Całkiem miłe doświadczenie. Wszyscy się rozeszli po salonach i zakątkach aby w rezultacie spotkać się na tarasie nad klimatycznym podwórkiem. W obiadowym party uczestniczyło dziesięć osób.

Szukanie odpowiedniego miejsca do spożywania okazało się dość zabawne, przyjemne ale także ciekawe jako doświadczenie socjologiczne. Panowie najpierw siadali na wygodnych stylowych fotelach, Ola wybrała szeroki wykładany poduszkami parapet. Paula przemieszczała się po pokojach aby wreszcie usiąść też na parapecie, ja wyszłam na taras, za mną przyszedł Grzegorz, który także obchodził inne miejsca, synowie i córka gospodarzy wychodzili na podwórko i do ogrodu,  delikatnie obserwując kto jakie miejsce wybierze aby mu towarzyszyć.

Efekt tych spacerów był taki, że młodzi usiedli przy stole na podwórku, a starsi na tarasie. Wtedy zaczęto wszystkie dania przynosić na stół tarasowy ale każdy już coś miał nałożonego na talerz, to co wcześniej wybrał.
Brad jest z zawodu architektem ale obecnie prowadzi firmę związaną z drogownictwem, w związku z tym pokazał nam także wnętrze swojego pojazdu, z którego wysuwa się wielki podest i po nim można wejść do środka, a tam podobnie jak w garażu ale mniej tego wszystkiego.
Po takiej uroczej wizycie ruszyliśmy zwiedzać kolejne kansaskie miasteczko, które nazywa się Mission. W centrum na pierwszy plan wysuwa się kościół, a tych jest tu naprawdę bardzo dużo. Niska zabudowa jak już wspominałam tworzy wspaniałą aurę a do tego prawdziwa aura też bardzo sprzyjająca, przynajmniej dla nas, kochających ciepło.

267 total views, no views today

Ośmioletnia Kornelia i dziesięcioletni Szymon pojechali na camp do Branson. Po raz pierwszy bez rodziców. Przez tydzień będą uczestniczyć w zbiorowych zajęciach, a największym dla nich wyzwaniem będzie prawdopodobnie nocleg.

Przyjechaliśmy w ostatniej chwili, w momencie gdy wszystkie bagaże podróżujących były już spakowane w autobusie a dzieci zajęły swoje miejsca.
W strefie wyjazdu jest ustawiony zakaz wysiadania z samochodu osobom towarzyszącym. Było jeszcze kilka pojazdów, w których rodziny czekały na odjazd. Cały proces przebiegał w ciszy i spokoju.

Poczuliśmy komfort. Przeszliśmy na chodnik żeby móc obserwować z bliska, pożegnaliśmy dzieci i czekaliśmy na odjazd autobusu.
Usłyszeliśmy pracę silnika, zatem ruszają. I tak było. Nagle z samochodów, w których siedziały rodziny, wysunęły się falujące ręce. Spojrzałam ze zdumieniem. Tylko my staliśmy i machaliśmy rękami, nogami i głowami. Dzieci ledwo było widać zza ciemnych szyb autobusu, ale nasze przybliżyły ręce do okien i przy nich falowały więc dobrze je widzieliśmy.

Moje zdumienie nie miało granic gdy uzmysłowiono mi, że skoro jest napisane nie wysiadać, to ludzie nie wysiedli. Wprawdzie nasz samochód został ustawiony w miejscu, z którego mogliśmy wysiąść ale już niekoniecznie powinniśmy się przemieścić. Podobno Amerykanie ściśle trzymają się określonych zakazów i nakazów i w głowie się nie mieści żeby mogło być inaczej. Napisane: – nie wysiadać. To siedzą.
A my wszyscy Polacy to jedna rodzina………….. i czasem bywa inaczej.

Aby nie wracać do mniej wesołego domu bo już bez milusińskich, wyjechaliśmy z Overland Park do Kansas City.
Tutaj rozpoczęły się rodzinne zmagania. Padła komenda, że dziś jeździmy hulajnogami nad brzegiem rzeki Missouri. Ja i Ola jesteśmy w sukienkach ale już trudno. Zwykłą hulajnogą lata temu jeździłam w naszym Parku Słowiańskim w Gorzowie Wielkopolskim, dwa tygodnie temu po wyludnionym ze względu na upał centrum Overland Parku, elektryczną. A teraz miałabym jechać hulajnogą po zatłoczonym Kansas City? Nigdy w życiu!
Nigdy w życiu! Tak wykrzykiwałam, oznajmiając, że nie wsiądę do samolotu. Skończyło się tym samym, że stanęłam w sukience i z torebką na elektryczną hulajnogę. I teraz mogę wykrzyknąć: – Coś wspaniałego!
Ale co się Konrad z nami naużerał, to tylko on czuje. Ale myślę, że satysfakcja go nie ominęła. Dziękowaliśmy mu stokrotnie.
Czyli, było tak. Zaproponowałam, żebyśmy poszli pieszo nad rzekę. Okazało się, że jest to bardzo daleko od miejsca gdzie ustawiliśmy samochód. Po wielu pertraktacjach, skorzystaliśmy z bezpłatnej jazdy tramwajem, którego jedyna linia przebiega przez centrum. A ten bezpłatny kurs tramwajem to podobno jedna z największych atrakcji dla turystów w Kansas City. No dla nas gorzowian czy warszawiaków, cóż to za atrakcja?
Ale w drodze kompromisu dojechaliśmy do miejsca, w którym pojazd zakręca i wraca do miasta. Tu przy kolejnej ponoć atrakcji, czyli kolorowym wielkim napisie MARKET CITY, rozpoczęliśmy poszukiwanie pięciu hulajnóg. Na początek znaleźliśmy trzy, a potem kolejne dwie. Wtedy rozpoczęło się uruchamianie, o którym nie chcę już wspominać. Jednym coś się udawało, drugim nie bardzo, innym wcale. Potem się okazało, że dwie są zepsute. Gdy wreszcie Konrad – szef wycieczki, ogarnął wszystko i wszystkich, ruszyliśmy ulicami prowadzącymi do rzeki. W pewnym momencie posłyszałam od Pauli, że przy samej rzece trzeba będzie wsiąść z hulajnogami do windy. Wtedy się rozdarłam: – Nigdy w życiu!
Jednak jechać musiałam bo sama nie zostanę na ulicy. Dojechaliśmy i tu się zaczęło. Ja nie wsiadam! Konrad na to z amerykańskim już uśmiechem: – może mamusia iść schodami a my hulajnogi zabierzemy do windy. A, to już inna sprawa, schodami lubię się przemieszczać. Grzegorz mi towarzyszył i wszystko przebiegło jak należy. Znaleźliśmy się na ścieżce spacerowej przy rzece Missouri, po której dość długi odcinek przeznaczony jest także dla hulajnóg. Jakie wrażenie? Wspaniałe!
Droga powrotna do miasta, już bez fochów. A największym fochem chyba byłam ja. W każdym razie gdy przejechaliśmy most i znaleźliśmy się na ulicy, Konrad zapytał czy chcemy wracać do samochodu tramwajem czy jedziemy przez miasto hulajnogami. Tym razem żadnego sprzeciwu nie było. Pełny entuzjazm. I jeszcze fota rodzinna, aby sobie utrwalić, jaka zgodna rodzina haha.
Po mojej analizie wielu różnych działań, o których tu nawet nie wspominam, twierdzę, że ten kto się podejmuje nauczania czy prowadzenia grupy ludzi musi wykazać się wielką cierpliwością, empatią ale też zdecydowaniem. Są chwile złości, niezadowolenia a nawet wściekłości, które odbijają się na tym, który prowadzi. W osiąganiu celu są trudy dla tych którzy się podejmują wyczynów ale większe wyzwanie jest dla tych, którzy nad tym czuwają. A wygląda to tak jakby samo się wszystko układało i szczycimy się osiągnięciami. Jednak nadrzędnym celem tego, który prowadzi jest UFAM.

256 total views, no views today

Wszystkim, którzy pamiętali o moich imieninach, bardzo serdecznie dziękuję. Tym razem obchodzone w bardzo gorącej aurze ponad 30. stopni Celsjusza, na najlepszym w okolicy parkiecie w Camelot Ballroom, lekko klimatyzowanym. Ponieważ imieniny przypadły w niedzielę więc najpierw uczestniczyliśmy we Mszy św. Po raz pierwszy w kościele Cure of Ars Catholic Church. Dlaczego trafiliśmy do tej świątyni? I co się wydarzało, to będzie w innym wpisie. Jedno mogę teraz powiedzieć, Polacy tutaj uważani są prawie jak relikwie ale o tym także później.

Na razie imieniny.

258 total views, no views today

Nadszedł dzień, w którym opuszczamy miasta i miasteczka. A z prerii przenosimy się do lasu, w którym odganiać będziemy pająki. Ale nie wszyscy. To znaczy przybyliśmy wszyscy lecz na całodobowe wyczyny pozostają Szymon z tatą Konradem. Na razie entuzjazmu u Szymona nie widać ale jest bardzo dużo chłopców z rodzicem więc raczej się odnajdzie, tym bardziej, że jest już kolejny raz na takim campie.

Szukając swojego obozowiska napotykamy miejsce w rodzaju oazy, to chrześcijańska świątynia na powietrzu z wieloma ławkami i miejscem na ołtarz. Potem długa dróżka wśród lasu i wreszcie  namioty dla ojców z synami. Teren wyposażony w restroomy czyli toalety i zadaszone miejsca do posiłków lub zabaw. Organizacja iście skautowa, każdy wie co, gdzie i kiedy, zgodnie z opracowanym regulaminem. Szymon przydzielony został do grupy kulinarnej.  Przed olbrzymią stołówką zebrały się setki dzieci z rodzicami. W pewnym momencie wszyscy stanęli wyprostowani jak struny. Wznoszono amerykańską flagę. Po tym przeszli do jadalni. Wszyscy odmawiali modlitwę, stojąc odwróceni do tablicy, na której widnieje napis:

Camp Naish Grace „Panie bądź obecny przy naszym stole, bądź tu i wszędzie uwielbiony, niech Twe Miłosierdzie błogosławi i spraw, abyśmy mogli ucztować z Tobą w raju. Amen”.

Na całym obszarze leśnym znajduje się wiele takich campów, podczas których odbywają się zajęcia skałkowe, wodne, kulinarne, plastyczne ale przede wszystkim codzienne proste zajęcia, przygotowujące do porządku, współpracy, cierpliwości i wzajemnego szacunku.

358 total views, no views today