milpress

Foto: archiwum Marzeny Szumlańskiej-Śron

Marzena Szumlańska-Śron – wokalistka. Laureatka wielu nagród w konkursach i festiwalach, uczestniczka programów telewizyjnych i radiowych.

Wanda Milewska: Gdy myślę: – Marzena Śron, przypominam sobie piosenkę francuską. Byłam na kilku koncertach, podczas których muzycznie przywoływałaś Edith Piaf. Czy szczególnie ukochałaś  piosenkę francuską? Czy byłaś we Francji i czy znasz język francuski?

Marzena Szumlańska-Śron: Tak, byłam w Paryżu dwa razy. Oczarowało mnie to miasto swoją kulturą i oczywiście piosenką francuską, tą klasyczną wykonywaną przez Edith Piaf, Brella, Patricie Kass, Julliete Greco i wielu innych wspaniałych artystów.  Tak bardzo ujęło moją duszę, że pomyślałam – może spróbuję iść w tym kierunku. Początki zaczęły się w szkole podstawowej tam po raz pierwszy zetknęłam się z nauką języka, a później przy okazji przygotowań do konkursu Piosenki Francuskiej, który odbywał się w Gorzowie Wlkp.

WM: Kiedy zaczęłaś śpiewać? Czy ktoś z rodziny sugerował, że w tym kierunku powinnaś zmierzać?

MSz-Ś: Już w szkole podstawowej nauczycielka języka polskiego  zauważyła moje zdolności, oczywiście nie było wtedy takich konkursów i programów telewizyjnych dla dzieci jakie są obecnie. Śpiewałam w kościele parafialnym, wzbudzałam zainteresowanie uczestniczących we Mszy św. i samego proboszcza. Pamiętam kiedyś zakonnik do mnie powiedział: – Jeżeli nie dasz sobie szansy, to Pan Bóg ci nigdy nie wybaczy, że dostałaś talent i nic z tym nie zrobiłaś. Wzięłam to sobie do serca. Potem uczęszczałam do Ogniska Muzycznego, gdzie ćwiczyłam śpiew pod kierunkiem Eligiusza Sowy. Trafiłam też do Studium Piosenki prowadzonego przez Zbigniewa Bociana. Zawsze miałam wielkie chęci żeby dążyć do wyznaczonego celu a rodzice mnie  wspierali i dopingowali, dużo im zawdzięczam i za to im bardzo dziękuję. Później trafiłam do Czesława Gandy do Miejskiego Centrum Kultury, właściwie to tata mnie tam zaprowadził. Potem było przesłuchanie w Warszawie do debiutów opolskich, pan Czesław przygotował mnie do występu i pomógł  w realizacji nagrania, dzięki temu miałam możliwość współpracy z muzykiem Wojciechem Hoffmanem, który nagrał mi podkład gitarowy. Czesław Ganda pracował ze mną nad wokalem i emisją, zawsze mnie dopingował do pracy. I tak się zaczęła moja przygoda ze sceną.

WM: Jakie ukończyłaś szkoły i jaki jest Twój zawód?

MSz-Ś: Ukończyłam Szkołę Gastronomiczną w Gorzowie Wlkp. i jestem po Turystyce i Hotelarstwie.

WM: Czy grasz na jakimś instrumencie?

MSz-Ś: Nie gram, chociaż trochę ćwiczyłam na pianinie z racji, że uczyłam się śpiewu w Ognisku  Muzycznym.

WM: Czy śpiewanie to Twoja jedyna pasja, czy masz inne zainteresowania?

MSz-Ś:  Śpiewanie to moja wielka pasja i miłość, oprócz tego uwielbiam tańczyć,  interesuję się historią. Myślałam też o aktorstwie jednak śpiewanie jest moim motorem napędzającym.

WSz-M: Czy należałaś do jakichś grup muzycznych, może do chóru?

MSz-Ś: Przez pewien czas byłam w Cygańskim Muzycznym Teatrze Terno prowadzonym przez Edwarda Dębickiego. Potem prowadziłam z Magdą Kujawską i Sebastianem Gawlikiem chór „La Vie” muzyki gospel. Koncertowaliśmy przy różnych okazjach, uświetnialiśmy specjalne wydarzenia, występowaliśmy w kościołach.  Występowałam w duecie z moim kuzynem, który akompaniował mi na gitarze. Były to koncerty prawie w całej Polsce, również w Niemczech, Szwecji i Francji. Nagrywałam też gościnnie dla innych wykonawców.

WM: Otrzymałaś wiele wyróżnień i nagród. Jakie to były, proszę przypomnij.

MSz-Ś: Grand Prix na Ogólnopolskim Festiwalu Młodzi w Piosence w Białymstoku, Grand Prix na Ogólnopolskim Festiwalu Piosenki Francuskiej w Lubiniu. Pierwsze nagrody zdobyłam na festiwalu Piosenki Jazzowej w Sieradzu oraz Piosenki Jazzowej i Blusowej  w Łomży,  Piosenki Religijnej  w Górce Klasztornej oraz poezji śpiewanej Sacrum w Literaturze w Częstochowie. W 2016 r. dostałam Odznakę  Honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”. Wcześniej bo w 2006 r.  otrzymałam  dyplom Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za upowszechnianie kultury z okazji 25-lecia Robotniczego Stowarzyszenia Twórców Kultury. W 2021 r.  uchwałą Rady Miasta Gorzowa Wlkp. została mi przyznana Odznaka Honorowa Miasta Gorzowa Wielkopolskiego.

WM: Przez długi czas byłaś wokalistką gorzowską, swoim śpiewem uświetniałaś wiele wydarzeń, potem nastała przerwa chyba spowodowana Twoim wyjazdem z Polski, czy tak?

MSz-Ś: Od dziesięciu lat mieszkam z mężem w Niemczech. Przed wyjazdem uczestniczyłam w życiu kulturalnym miasta również z grupą członków Robotniczego Stowarzyszenia Twórców Kultury pod kierunkiem Czesława Gandy.  Koncertowaliśmy w naszej gorzowskiej katedrze przy okazji prezentacji wystaw obrazów i promocji tomików poetyckich. Współpracowałam z Gorzowską Orkiestrą Dętą. Dawałam recitale piosenki francuskiej z towarzyszeniem akordeonisty  Mariusza Ambrożuka  a wcześniej także z pianistą Przemkiem Raminiakiem. Byłam też w zespole prezentującym piosenki autorskie, więc trochę się działo przez ponad 20 lat.

WM: Pamiętam Twój występ w telewizji pod nazwiskiem Romankiewicz, to chyba nazwisko Twojej babci? Jaka tkwiła w tym tajemnica?

MSz-Ś: To nazwisko panieńskie mojej mamy, z nim wiąże się historia, która obecnie brzmi jak anegdota. Włodzimierz Korcz napisał dla mnie piosenkę, której autorem słów był Wojciech Kejne. Przygotowywano program dla telewizji, w którym miałam wystąpić. Twórcy uważali, że moje rodowe nazwisko Śron  nie brzmi zbyt artystycznie więc zdecydowali, że trzeba szybko wymyślić inne, zwracając uwagę na to aby nie obraził się mój tata. Wpadłam na pomysł, że może to być nazwisko rodowe mojej mamy. Zamiana Śron na Romankiewicz spodobało się  panu Korczowi  i tak zostało. W napisach końcowych programu pojawiło się nazwisko Romankiewicz, ku zaskoczeniu wszystkich znajomych. Na szczęście mój tata się  nie obraził. Taka była wtedy potrzeba chwili – przekonywali realizatorzy programu.

WM: Jak teraz wygląda Twoje życie muzyczne, gdzie występujesz? Bo mieszkasz nadal poza Polską?

MSz-Ś:  Chociaż nie występuję już tak często, to nie znaczy, że wcale nie śpiewam. Zdarza się, że występuję przy różnych okazjach. Mieszkam w Niemczech ponad 10 lat ale często bywam w Gorzowie, mimo dużej odległości jestem cały czas chętna do współpracy, bo uważam, że nie ma takiej granicy, której nie można pokonać.

WM: Czy w Niemczech także występujesz?

MSz-Ś: Tak się potoczyło, że nie odnalazłam się tutaj muzycznie, chociaż było parę prób podjęcia współpracy z instytucjami kultury, także z muzykami, którzy grają w Niemczech.

WM: Czy próbowałaś nawiązać kontakt z Polonią w Niemczech skupioną na przykład przy kościele?

MSz-Ś: Nawiązałam kontakt, chociaż długo się zastanawiałam. Przy tutejszej misji  katolickiej w Duisburgu działa chór, wszystko możliwe że z nimi wystąpię.

WM: A kiedy wystąpisz w Gorzowie?

MSz-Ś: Może w tym roku się uda. Taką mam nadzieję. Czekam na zaproszenie,  zawsze z wielką przyjemnością wystąpię. Na zakończenie zdradzę, że tytuł  mojego recitalu brzmi: „Żyję po to by śpiewać”. Chcę jak najdłużej dzielić się tym co mam w sercu, swoją wrażliwością, wiele mam do przekazania słuchaczom.

 

999 total views, no views today

Łucja Fice – poetka, autorka kilku książek. Z zawodu chemik, kobieta, która żadnej pracy się nie boi.

WM: Łucjo, tak Cię scharakteryzowałam, czy zgadzasz się? Jeśli tak, wymień proszę zadania, których się podejmowałaś.

ŁF:  Czego ja w życiu nie robiłam? Ta odwrotność pytania byłaby na miejscu. Pracowałam w  swoim zawodzie tylko 12 lat. Po likwidacji ZWCH STILON uzyskanie pracy,  jako technologa procesów chemicznych,  graniczyło w Gorzowie Wlkp. z cudem.  Wobec tego imałam się innych zajęć. Byłam kasjerką, zaopatrzeniowcem, kierownikiem magazynu i kierownikiem hurtowni obuwia. Jeździłam na handel do Wiednia i Bukaresztu, by w końcu założyć własną działalność. Przez 12 lat prowadziłam odzieżowy butik, najpierw z odzieżą używaną. Sklep KUPCIUSZEK na ul. Łokietka robił w tamtych czasach furorę. To były czasy prosperity, które pozwoliły zaoszczędzić na luksusowy butik z markową odzieżą VERO MODA i Jack Jonson.  Ale w życiu bywa tak, że raz na górze, raz na dole. Kiedy zeszłam na dno, wyjechałam do Walii, ale zawsze spadałam na łapy jak kot.

WM: Patrząc na Twoje działania można się podbudować zapałem twórczym, ale czasem trzeba było Ci współczuć.  Których momentów było więcej, radosnych, bo związanych z twórczością, czy tych twardych, przyziemnych? A może one się uzupełniały?

ŁF: Zawsze mówię, że ŻYCIE TO BAJKA, a w bajkach przeważnie czai się zło, które sami musimy pokonywać i zawsze walczyć o DOBRO. Dostaliśmy ku temu  narzędzia. To, jak je wykorzystamy, zależy od nas.  Na początku walczyłam o miłość, o dobro dzieci. Była walka o przetrwanie i walka z samą sobą. I tu lekarstwem okazała się sztuka. Na początku malowanie na płótnie, potem wiersze. Rozpisałam się. Zapisałam się do  Robotniczego Stowarzyszenia Twórców Kultury w Gorzowie Wlkp., do którego należę do dzisiaj, a którego prezesem jest Czesław Ganda. Jeździłam na warsztaty literackie, gdzie pod uważnym okiem krytyków literackich rozwijałam swoją pasję. Życie napisało scenariusz na nową bajkę. Tak! Życie to bajka, w której prowadzimy walkę. Walczymy do końca. Moja  późniejsza twórczość wyrosła z bólu emigracji, z tęsknoty za krajem. Również nowe obyczaje, zwyczaje, rytuały były inspiracją do pisania. Z reguły piszemy, jak coś uwiera, boli albo dotyka nas szczęście. To taki charakter pisarstwa. Tak, chyba te antypody.

WM: Obok tych wszystkich zajęć  jesteś propagatorką mody.

ŁF: To nie tak! Nie propaguję mody, ale sama mam taką dewizę do słowa MODA – prostota, umiar, szyk i elegancja. Lubię wysmakowane rzeczy. Moją domeną są sukienki. Czuję się wówczas w pełni kobietą. Jestem w modzie raczej tradycjonalistką.

WM: Opowiedz o swoich doświadczeniach z nią związanych.  Mam tu na myśli nie tylko to, że ekstrawagancko się ubierasz, dobierając niecodzienną biżuterię.

 ŁF:  Nie lubię słowa „ekstrawagancja”. Dziś świat mody to pieniądze, a ja uważam, że bycie kobietą w sukienkach to wyzwanie, ale nie ekstrawagancja. Moje sukienki ozdabiam biżuterią, Kocham naturalne kamienie. Wszystkie emanują energią, wszak my sami jesteśmy jej formą. To, jaką biżuterię wybieramy, ma dla nas energetyczne znaczenie. Dla mnie ważne są bursztyny. Mam ich całą kolekcję. Są to bursztyny oprawiane w artystyczne srebro. Coś tajemniczego mnie z nimi łączy (częstotliwość energii?). Dla mnie bursztyny są jak ludzie, mają swój własny ogląd świata. Chronią mnie i leczą, nawet duszę.  Być kobietą, nosić sukienki i tym wyróżniać się w świecie wygodnych spodni.

WM: Patrząc na kwiaty w Twoim domu serce się raduje, bo jak nietrudno zauważyć, Ty masz do nich  serce. Często wyjeżdżasz, a kwiaty wyglądają jakbyś ciągle z nimi była.

ŁF: Otoczona zielenią, palmami, dużymi  monsterami, kaktusami czuję się jak na oazie. Mogę sobie na to pozwolić, bo mam duże, bardzo wysokie mieszkanie. Czuję się związana z naturą i kiedy w okresie zimowym więcej czasu spędzam w domu, to otoczona tą zielenią nie otrę się o depresję. Rozmawiam z moimi monsterami, palmami. Chronię je. Miałam, nie tak zresztą dawno, mega ciekawy sen. W miejscu, w którym gigantyczna  monstera otwierała nowy liść, widziałam uśmiechniętą buzię chłopca, co dodatkowo swoją długą  łodygę miał „ubraną”  w ciepły ochraniacz, wydziergany na drutach  z wielokolorowej włóczki. Po takim śnie można radośnie rozpocząć dzień. Świat roślin jest inteligentny. Proponuję wspaniałą lekturę „SEKRETNE ŻYCIE DRZEW” Petera Wohllebena. Rośliny, drzewa uczą nas jak sobie pomagać (dziwne?)  Zachęcam do lektury.

WM:  Prowadziłaś wiele działalności. Skąd u Ciebie taka elastyczność w działaniu?

ŁF: Potrzeba matką wynalazku, ale też nieświadomie podpatrujemy swoich rodziców w dzieciństwie. Kiedy miałam 7 lat zmarł mój ojciec, a moja mama zajęła się handlem, więc chyba ten handel  mam we krwi, jak również potrzebę radzenia sobie w życiu. Uczono mnie od dziecka, że chcieć to móc. Pamiętajmy, że przysłowia mądrością narodów.

WM: Czy mogę Cię nazwać również malarką? W Twoich obrazach zachwyca mnie pogodna kolorystyka, ile ich namalowałaś?

ŁF: Od dziecka pisałam wiersze, później, jako nastolatka, przez poezję wyrażałam siebie. Malować zaczęłam jako dojrzała osoba. Trochę tego było. Nie pamiętam. Myślę, że twórczy zaczynamy być, kiedy chcemy odpocząć, zrelaksować się w trudnych momentach życia. Tak! Wówczas malowanie pomogło mi przetrwać. Kolory zawsze wybierałam spontanicznie, intuicyjnie. To dusza wybiera kolory. Moje obrazy przez kilkanaście lat ozdabiały ściany w mieszkaniu, aż dojrzałam do tego, by je oddać ludziom. Nie były doskonałe, czułam się taka mała w porównaniu z innymi gorzowskimi malarzami, więc „poszły” do ludzi.  Niech sobie pomieszkają gdzie indziej. Zachowałam sobie na pamiątkę tylko dwa małe obrazki, i córka w Danii też ma kilka.  Dziś myślę o powrocie do malowania.

WM: Miałaś w życiu trudne chwile, zresztą tak jak każdy człowiek. Czy chciałabyś o nich wspomnieć i dać radę innym, jak przez trudności przechodzić i żyć perspektywą na lepszą przyszłość, mieć cele? Ty je masz.

ŁF: Jak to w bajkach bywa (a życie bajką jest) są  takie chwile, które uczą nas, a my podążamy drogą przeznaczenia. I ja miałam swoje.  Otóż kiedyś  wybrałam się autostopem do Niemiec w poszukiwaniu pracy. Miałam tam przyjaciółkę, która wyjechała na tzw. pochodzenie. Pracy w Niemczech nie dostałam. Ten wyjazd zaowocował pracą w Danii,  a moja  starsza córka  jeszcze w tym samym roku rozpoczęła w Danii studia i mieszka tam do dziś. Jest szczęśliwą żoną i mamą moich wnuków. Czyż to nie przeznaczenie? Uważam dziś, po latach, że trzeba być elastycznym i nie bać się NOWEGO. Podobnie było, kiedy opuściłam kraj i zamieszkałam w United Kingdom. Wtedy moja młodsza córka zapragnęła studiować w Wielkiej Brytanii, a wykształcenie dzieci było moim obowiązkiem. Taka to była bajka. Bajki powinny się kończyć happy endem  i tak było w moim przypadku. Życie mnie wyszlifowało, a nie wyszczerbiło.

WM: Powiedz o radościach, mam tu na myśli Twoje córki i ich niecodzienne profesje.

ŁF: Młodsza córka Laura uzyskała licencję pilota samolotów pasażerskich. Od kilku lat pilotuje już dwusilnikowe. Teraz oczekuje oferty pracy jako pilota linii lotniczych. Jeśli jej nie dostanie, to w zanadrzu  ma projekt, że zostanie instruktorem latania, bo z hobby nie zrezygnuje. To jej pasja, a praca w hucie, jako  inżynier, daje jej też satysfakcję. To umysł ścisły, chyba po tacie. Starsza córka to ekonomista z zacięciem artystycznym. Gra na fortepianie i  również maluje. W jej ślady poszedł mój młodszy wnuk Daniel  i już gra na małych koncertach. Tak! Dzieci biorą przykład z rodziców.

WM: A teraz poproszę o Twoje radości twórcze. Pamiętam, gdy po raz pierwszy przyszłaś do redakcji lokalnego radia i zaproponowałaś przeczytanie swojej poezji, bo przede wszystkim pisałaś wiersze. Kiedy przyszedł czas na prozę?

ŁF: Samo życie zweryfikowało plany. Czasami myślę, że już przychodzimy na świat z gotowym scenariuszem. Gdyby nie zarobkowa emigracja, to nie wiem, czy sięgnęłabym po prozatorskie pióro. Za granicami w obcym kraju „leżała” sobie inspiracja. To życie na emigracji było polem do popisu. Ponieważ spędziłam ponad 5 lat na stałej emigracji w Wielkiej Brytanii i ponad 10 na saksach w Niemczech, miałam o czym pisać. Życie pisze scenariusze i to doskonałe. W moim pisaniu o opiekunkach mogłam w kreatywny sposób doświadczać siebie. Wytrącenie z normalnego życia, przebywając wśród ludzi cierpiących w ich ostatnich dniach dały mi doznanie tej sfery, która do tamtej pory była dla mnie drugim tłem. Myślę, że warte były próby opisania tych doznań, uzupełnione prawdziwymi  przeżyciami. Moja proza może trafiać do wszystkich, a szczególnie do tych, którzy chcą refleksyjnie spędzić czas. Swoją twórczością daję do zrozumienia, jak kruche jest życie i jak trzeba je szanować. Chcę, by czytelnik  mógł zrozumieć, jak ważne są dobre relacje w życiu, nie tylko rodzinne, ale społeczne. Uczulam,  jak  krótkie jest nasze życie.

WM: Czas na plany i podejmowane cele. O czym teraz marzysz? Co chciałabyś zrealizować? Powiedz o swoich książkach. Czy tematyka jest podobna, czy są o różnych sprawach? Do kogo kierujesz swoją prozę?

ŁF: Obecnie pracuję nad nową, ambitną powieścią. Wykorzystuję wspomnienia i opowiadania  mojej teściowej, która jako nastolatka przez 5 lat wojny przepracowała u niemieckich bauerów.  Pomysł na tę książkę  powstał nie tak dawno, kiedy pracowałam dla pewnego seniora, co  przechwalał się,  jak to jego brat zakochał się w Polce pracującej  w ich gospodarstwie i która urodziła mu bliźniaki. Dzieci trafiły do przytułku. Kiedy teściową dopadła  demencja, to w chwilach amoku opowiadała o synach bliźniakach. Czy była  to zbieżność, czy może omamy wynikające z choroby? Tego już się nie dowiem, ale budulec do powieści  może być ciekawy. Piszę o tym,  jak to  dzisiejsza opiekunka trafia do domu oprawcy swojej teściowej. Temat opiekunki nie chce mnie opuścić,  jakby był przeznaczeniem.

WM: Opowiedz o swoich spotkaniach autorskich i promocji książek.

ŁF:  Na przestrzeni kilkunastu lat trochę tych spotkań się odbyło. Najważniejszym dla mnie było zaproszenie na Festiwal Emigracji w Gdyni w październiku 2016 roku. Miałam tam swój panel i wywiady do gdańskiej TV. Poznałam innych emigracyjnych pisarzy. Cennym było dla mnie zaproszenie na DNI POEZJI UNESCO  do Londynu w 2012 roku. Brałam udział w międzynarodowym konkursie literackim. Wygrała wówczas Białorusinka. Promocji książek i tomików literackich miałam wiele, nie tylko w Gorzowie Wlkp. Prasa i TV były mi przychylne a ja z chęcią udzielałam wywiadów. O swojej twórczości opowiadałam między innymi w TVP w programie „Pytanie na śniadanie”, także w telewizji lokalnej. Moje promocje w Wojewódzkiej i Miejskiej Bibliotece Publicznej im. Zb. Herberta w Gorzowie Wlkp. były formą małych spektakli z udziałem gorzowskich aktorek, a także moich koleżanek.

508 total views, no views today