milpress

Z Marcinem Zdunikiem rozmawia Urszula Śliwińska – rzecznik Filharmonii Gorzowskiej

Między emocjami, a szlachetnością

Młody, genialny wiolonczelista. Laureat wszystkich konkursów, do jakich przystępował. Ceniony za „oszałamiającą technikę i wirtuozowski wdzięk”. Marcin Zdunik 17 maja wystąpi w Filharmonii Gorzowskiej w koncercie „Między muzyką, a przeznaczeniem”. W krótkiej rozmowie opowiada nam o swojej drodze do sławy oraz poszukiwaniu absolutu w muzyce.

 Jest Pan dziś jednym z najbardziej uznanych wiolonczelistów w kraju. Jak to się dzieje, że z – jak to Pan określił – „niezdyscyplinowanego ucznia szkoły muzycznej”  wyrasta jeden z najwybitniejszych wiolonczelistów, nagradzany na niemal wszystkich konkursach?

Marcin Zdunik: Miałem wielkie szczęście spotykać na swojej drodze inspirujących ludzi. Byli wśród nich moi nauczyciele, przyjaciele, inni muzycy, z którymi wspólnie stawałem na estradzie. W takim otoczeniu łatwiej jest wzrastać i rozwijać swoje umiejętności. Jestem wdzięczny Bogu, że postawił na mojej drodze tak wielu niezwykłych ludzi.

Dodajmy, ludzi, którzy pomagali pielęgnować miłość do muzyki. W jednym z wywiadów powiedział Pan, że kiedy ma potrzebę zastanowić się nad czymś istotnym w życiu, sięga Pan właśnie po muzykę. Nadal tak jest?

 M.Z.: Zdecydowanie tak! W muzyce tkwi jakaś niesamowita siła, która inspiruje i ożywia. Na mnie żadna inna sztuka nie oddziałuje tak intensywnie.

W Gorzowie zagra Pan w Koncercie wiolonczelowym Elgara. To ważne dzieło dla wiolonczelistów. Do jakich rozmyślań ono Pana inspiruje?

 M.Z.: Koncert op. 85 E. Elgara stanowi kamień milowy w dziejach repertuaru wiolonczelowego. Od czasu wykonania go przez Jacqueline du Pre kojarzony jest z silną, osobistą emocją i romantycznym wyrazem. W samej partyturze uwagę zwraca jednak włoski termin nobilmente, związany z tak istotną w kulturze anglo-saskiej kategorią szlachetności. Można zatem odnieść wrażenie, że wyzwaniem w intepretowaniu muzyki Elgara jest pogodzenie silnej emocji muzycznej ze szlachetnością brzmienia i wyrazu.

Koncert op. 85 odczytuję również jako swoistą metaforę ludzkiego losu: jest w nim czas zabawy, są momenty bolesne, chwile zadumy, a wszystko wydaje się być z góry zaplanowane przez bezlitosne fatum, które w koncercie ucieleśnia się w powracającym, głównym motywie dźwiękowym utworu.

Jacek Rogala, który pokieruje gościnnie Orkiestrą Filharmonii Gorzowskiej mówi o tym koncercie, że nie jest może bardzo wirtuozowski, ale z pewnością niezwykle emocjonalny, elegijny.  Tymczasem o Pańskiej grze pisze się podkreślając „oszałamiającą technikę”. Czy to oznacza, że takie kompozycje nie są wyzwaniem?

 M.Z.: Jak najbardziej są wyzwaniem! Każdy koncert jest próbą opowiedzenia pięknej, przejmującej historii, która okazałaby się wartościowa dla słuchaczy. Jako wykonawcy bierzemy na siebie odpowiedzialność za czas, który poświęcili, aby przyjść na koncert.

Zapraszamy w piątek 17 maja o godz. 19.00

„Między muzyką, a przeznaczeniem” koncert symfoniczny

Bilety: 32zł – 45zł

1,075 total views, no views today

Relacja Ewy Rutkowskiej

Benefis z okazji 25-lecia  Chóru „Cantabile”

Filharmonia Gorzowska, 11 maja 2019

Filharmonia Gorzowska gości zawsze artystów zasługujących na wysłuchanie.

Tak było i tym razem. Gorzowski Chór „Cantabile”, w tym pięknym i jedynym nowym w Gorzowie  przybytku kultury obchodził swoje 25-lecie istnienia.

Chór powstał w marcu 1994 roku w ówczesnym Wojewódzkim Domu Kultury i od początku śpiewa pod dyrekcją Jadwigi KOS. To ona zajęła się wtedy organizają i stroną artystyczną zespołu. Cały czas dba o wysoki poziom wykonawczy swoich podopiecznych. Nigdy nie schodzą z wysokiego C!

Zawsze tak było i tak jest. A to widać i słychać.

Chór na początku swojego istnienia brał udział w różnych konkursach, w tym w gorzowskim przeglądzie PARA. Ale dość szybko z tego zrezygnowali. Ćwiczą dla publiczności, nie dla konkursów. Koncertują i jeżdżą po Europie, promując swoje miasto. Chór przed kilku laty został uhonorowany odznaką „Za Wybitne Zasługi dla Rozwoju Miasta Gorzowa”.

Podczas Benefisu, prowadzący koncert Wojciech Kuska poinformował słuchaczy, że w trakcie minionego 25-lecia w chórze śpiewało ponad sto czterdzieści osób. Teraz jest ich trzydzieści osiem. Siedemnaście osób ma staż 15-letni. W tym cztery osoby Alina, Ania, Zenek i Grzegorz śpiewają w chórze od początku. Można więc stwierdzić, że  baza jest cały czas stabilna, nie zmienia się zbyt często. Choć i tutaj jak w każdym zespole istnieje rotacja, z różnych powodów ktoś odchodzi. Ale na ich miejsce przychodzą nowi. W chórze zawsze chętnie byli widziani śpiewający mężczyźni. Kobiety chyba bardziej się angażują do tego rodzaju przedsięwzięć, więc częściej i więcej jest chętnych.

Ja z chórem miałam dość bliskie relacje. Oni istnieli przy WDK, a ja tam  pracowałam, jako gł.instr. d/s ara. Organizowałam m.inn. przeglądy PARA. Kilkanaście razy miałam zaszczyt prowadzić ich koncerty. A gdy koncerty były beze mnie, „biegałam” posłuchać. Prowadziłam też pierwszy znaczący Jubileusz. Koncert z okazji 10-lecia istnienia chóru. Odbył się on w BWA/MOS. Gośćmi zaproszonymi wtedy była Gorzowska Orkiestra Kameralna pod dyr. Szczepana Kaszyńskiego i Gorzowska Orkiestra Dęta pod dyr. Bolesława Malickiego. Było też podniośle i uroczyście. Jak teraz, na 25-leciu w Gorzowskiej Filharmonii.

Punktualnie o 16oo, w odpowiednich „morskich” strojach, na scenie pojawił się chór i zaśpiewał wiązankę pieśni żeglarskich. Na galę 25-lecia  zaproszonych zostało kilku znakomitych gości. Jednym z nich był członek chóru sprzed lat, teraz artysta zawodowy „pełną gębą” Karol Malinowski, absolwent Akademii Muzycznej w Bydgoszczy. Zaśpiewał dwie pieśni. Na fortepianie zaakomapniowała mu Magda Bańkowska-Moskwa.

Prowadzący koncert Wojciech Kuska swoje informacje dozował bardzo umiejętnie.

Oto nadszedł pierwszy wielki moment. Jadwiga Kos została uhonorowana Brązową Odznaką Zasłużony Kulturze „Gloria Artis”. A Honorowe Medale Zasłużony dla Gorzowa otrzymały dwie panie, Alina Felicka (w chórze od początku) i Edyta Wyborska. Obie panie pełnią ważne funkcje w Zarządzie Towarzystwa Przyjaciół Chóru.

W drugiej odsłonie koncertu, chór pojawił się w bardzo kolorowych strojach i zaśpiewał kilka utworów ludowych w opracowaniu śp. Jerzego Dudy, kiedyś także członka tego zespołu. Jednym z utworów dyrygowała córka Jadwigi Izabela Kryś.

W tej części kolejnym gościem była Beata Gramza. A do słynnego utworu Cohena „Alleluja” dołączyła jeszcze na fortepianie Magda Bańkowska-Moskwa.

W kolejnej odsłonie koncertu, w bloku muzycznym, który zatytułowano „Cantabile i Przyjaciele”, zaprezentowały się połączone siły dwóch chórów. Gospodarza  i zaproszonego gościa, Chóru Kameralnego Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego  ze Szczecina. Ponadto czterech muzyków z filharmonii gorzowskiej i  ponownie Beata Gramza.

Tą częscią dyrygowała Iwona Wiśniewska-Salamon ze Szczecina.

No i był czas na drugi ważny moment: siedemnastu najdłużej śpiewających chórzystów otrzymało pamiątkowe statuetki i podziękowania, przyznane przez swoją dyrygentkę i dyrektorkę MCK.

A połączone siły obu chórów, wszystkim obecnym na koncercie i sobie wzajemnie, zadedykowały utwór z takim przesłaniem:

„Tam, gdzie jest Bóg jest miłość. Tam gdzie jest miłość, jest Bóg”.

Tak się dzieje, że wszystko dobre, też się kiedyś kończy. I nadszedł czas na finał tej pięknej Gali. Do chórzystów na scenie dołączyli obecni na koncercie, byli członkowie chóru „Cantabile” i pod sufit poleciała „Gaude Mater Polonia”.

No i były kwiaty i miłe życzenia… I  potem napoje i szampan i piętrowe torty…

W trakcie koncertu wyświetlano wspomnieniowe fotki.

No więc, działo się!

Ewa Rutkowska

1,512 total views, no views today