milpress

Czasopismo literackie wydawane  przez Wojewódzką i Miejską Bibliotekę Publiczną im. Z. Herberta  i Oddział Związku Literatów Polskich w Gorzowie Wlkp.

Wydano już 77. numerów.

I znów był to dzień inny od wszystkich. Nie tylko dlatego, że na tych spotkaniach mówi się o gorzowskiej (i nie tylko) literaturze. Był to także dzień Imienin Redaktora Naczelnego, szefa ZLP Ireneusza K.Szmidta. Więc na początek życzenia i bukiet kwiatów oraz tradycyjne „Sto lat”! Był też Imieninowy szampan i wiersz „Na swoje imieniny, Don Kichot II” autorstwa dostojnego Jubilata, odczytany przez autora.

Po tej ceremonii, swój „nieoczyszczony i pierwotny” tekst, z mylącym tytułem (z winy maszyny), z pierwszej, drugiej i trzeciej strony przybliżył nieco Jerzy Alski.

Rok 2019, to rok wyborów do władz ZLP. Na XXXII Zjeździe ZLP, Delegatami z Gorzowa byli: Ireneusz K. Szmidt. Krystyna Caban, Jerzy Gąsiorek i Roman Habdas. Swoje spostrzeżenia z tego pobytu w Domu Literatury w Warszawie opisał w tym numerze czasopisma Romek Habdas.

Od pewnego czasu dużo miejsca w każdym numerze „Pegaza” poświęcone jest poecie i prozaikowi Zdzisławowi Morawskiemu (1926 – 1992).  Na tym spotkaniu był nawet głos z sali, aby postawić poecie pomnik. Póki co WiMBP i ZLP O/Gorzów zajmują się spuścizną po Z. Morawskim, przekazaną w 2018 roku gorzowskiej Książnicy przez żonę i wnuka poety. Krystyna Kamińska cały czas  przegląda i czyta setki zapisanych kartek. Na ten temat Grażyna Kostkiewicz-Górska przeprowadziła z Nią wywiad z ważnymi pytaniami: „Czy Zdzisław Morawski zajmował się Gorzowem?”.  I  co jest w tym przekazanym archiwum?  A archiwum to bruliony, to zapiski codzienne obejmujące czternaście lat. To powieści, opowiadania, wiersze, sztuki teatralne, scenariusze filmowe… Za życia autora światło dzienne ujrzały tylko  dwie i pół powieści (druk jednej na łamach Ziemi Gorzowskiej został przerwany),. Poza tym opublikowano 20. opowiadań wyłącznie na łamach prasy, wystawiono sześć sztuk teatralnych i pięć słuchowisk wyemitowanych w radiu Zielona Góra.

O tym, w wywiadzie  mówiła Krystyna Kamińska. Powiedziała także m.in, że jest to w pewnym sensie posumowanie jej pracy nad tym przepastnym archiwum. Dodając,

że wszystkie te zapiski dają obraz naszego miasta z lat 60 – 70 – 80. Tak więc Z. Morawski pisał o swoim mieście. I to miasto powinno zadbać o spuściznę tego poety/pisarza, który na pewno był gorzowskim pisarzem XX wieku. Zakończyła refleksją, że może miasto powinno ufundować stypendium doktoranckie, komuś kto chciałby się zająć opracowaniem tej spuścizny. Póki co, tym co jest możliwe, zajmuje się  WiMBP .

Innym tematem dość szeroko opisywanym w „Pegazie”  jest tematyka dotycząca innego gorzowskiego poety Kazimierza Furmana. W maju odbyła się kolejna już, 8. FurmanKa. W tym roku odbywała się wg. pomysłu i w realizacji Agnieszki Kopaczyńskiej-Moskaluk.

A konkluzja jest taka, że twórczość Kazimierza Furmana powinna być także wydana. Nie tak dawno WiMBP wydało dość opasły tom, zawierające teksty Furmana nigdy wcześniej nie publikowane. Teraz powinno się pomyśleć o zbiorczym wydaniu jego poezji, szczególnie tej rozproszonej w publikowanych przez autora  bibliofilskich, niskonakładowych tomikach. Jest to na pewno drugi poeta, którego już  nie ma, a który zasługuje na pamięć i udokumentowanie drukiem.

Jak zwykle na tych spotkaniach nie mogło zabraknąć poezji na żywo. Swoje wiersze czytali: Anna Dominiak, Jerzy Hajduga, Jolanta Karasińska i Ferdynand Głodzik. Wiersz Ireny Zielińskiej przeczytał Ireneusz K. Szmidt.

O najnowszych książkach, o których mowa  jest w tym czasopiśmie, jak zwykle mówiła Krystyna Kamińska. Są to książki „Jedzie pan jazz. Edukacja jazzowa i popkulturowa w perspektywie antropologicznej” autorstwa Andrzeja Białkowskiego i Wojciecha Burszty. I o dwóch niemieckich pisarzach: Hansie Fallady i jego książce „Zmora”, mówiącej o powojennym Berlinie z gorzowskimi akcentami. Oraz o innym pisarzu, dziennikarzu i podróżniku Theodorze Fontanem i jego książce „Po tej stronie Odry”. Czytelnik znajdzie też  dość obszerną kronikę kulturalną z ostatniego  kwartału tego roku. Jest też satyra Jana Grossa, Marka Lobo Wojciechowskiego (z dedykacją dla byłej Minister Edukacji) i Ferdynanda Głodzika, m.inn z alfabetu imion. Tym razem o „Renacie”.

Polecam spotkania z Pegazem na żywo w gorzowskiej Książnicy i zaglądanie na strony internetowe WiMBP.

Ewa Rutkowska

926 total views, no views today

Relacja Marzanny Leszczyńskiej

Na zaproszenie Szymona Kalinowskiego i Grażyny Grabickiej prowadzących szkołę tańca DanceClub w Szczecinie przybył do Polic 9-krotny mistrz świata w tańcach standardowych pochodzący z Litwy, a mieszkający obecnie w Stanach Zjednoczonych – Arunas Bizokas. Przyjechał i udzielił szkoleń młodzieży na zajęciach grupowych i konsultacjach indywidualnych. Skorzystały z nich również dwie pary seniorskie.

Walc wiedeński to taniec piękny, trudny, ma najmniej figur z wszystkich tańców standardowych i jest dosyć męczący dlatego, że para porusza się po kole tylko w prawo lub tylko w lewo a zmieniając kierunek może na chwilę wyhamować krokiem zmiennym. Istnieje jeszcze bardzo widowiskowe fleckerle, które wykonuje się na środku sali wytwarzając obroty z zawrotną prędkością. To dlatego Grzegorz Depta nie poświęcał całych zajęć na sam walc wiedeński ponieważ zdaje sobie doskonale sprawę, że trening byłby zbyt męczący, szczególnie dla seniorów. Często mawia, że trzeba do niego wracać na krótko i często aby w ten sposób udoskonalać, szlifować, „ czyścić” to co już umiemy.

Dla mnie walc wiedeński to prawdziwa zmora, najgorzej wypadający na  turniejach i uważałam go za bardzo niewygodny taniec. Trzeba w nim robić odwrotne ruchy niż chce ciało, trzeba walczyć z rękami, które ciągną zamiast odpychać (musimy przylegać do siebie biodrami, nie możemy się odrywać), tańczyć z głową, która musi patrzeć w przeciwnym kierunku ruchu. Zarówno głowa jak i ręce chcą  naturalnie pomóc w osiągnięciu efektu końcowego. Niestety to jest tylko zew natury, pomoc pozorna. Bo to właśnie technika taka a nie inna spowoduje, że całość będzie piękna, ruch płynny, w głowie nam się nie zakręci i nie poczujemy się wykończeni.

Stanął przed nami 9-krotny mistrz świata – drobny, niewysoki zdradzając nam swoją tajemnicę – Arunas Bizokas. Nie było w nim nic z gwiazdy, przesady, zwracania na siebie uwagi, niecierpliwości. Nie odczytałam też aby potraktował naszą ćwiczebną grupę jak przysłowiową „bułkę z masłem”. Nie wzbudzał dystansu, strachu, wstydu. Za to emanował z niego spokój, opanowanie, przystępność i niesamowity przekaz. Wprawdzie mówił dużo i tylko po angielsku (tłumacz nie jest potrzebny dzisiejszej młodzieży) ale też wszystko dokładnie obrazował, podkreślał co jest najważniejsze i jak powinien wyglądać prawidłowy krok, w czym tkwi istota innowacji i mikroskopijna różnica w stosunku do starych metod, które spowodują wydłużenie płynności ruchu, lekkie przesunięcie rytmiczne i nieobciążanie nogi postawnej a to zapewni wyjątkową stabilność, przez to płynność ruchu i w efekcie przepiękny wygląd. Parę kroków ale pracy będzie przy tym sporo aby utrwalić ruch, przenieść odpowiednio ciężar ciała, potem zrobić to w odpowiednim tempie, w ustawieniu w parze i do muzyki. I jak to mówi Grzegorz Depta: „Nie jest to takie proste. Niby się wszystko wie, a nie wychodzi. Zbyt szybko wszyscy byliby mistrzami. Trzeba ćwiczyć, ćwiczyć i jeszcze raz ćwiczyć”.

Całe szkolenie ustawione zostało tak abyśmy pamiętali o podstawowym kroku zrobionym tak a nie inaczej. Arunas przez całe szkolenie go demonstrował, starając się go nam idealnie  utrwalić i uświadomić, ponieważ to co nam przekazywał jest wyjątkowo ważne dla jakości tańca.

Tę zasadę obrotu w prawo zamierzam napisać złotymi literami, oprawić w ramkę i powiesić na ścianie. Być może zbliża się czas, że jakość walca wiedeńskiego przeżyje renesans w moim wykonaniu. Rozmarzyłam się. Trzeba marzyć i pracować tak jak pan Szymon Kalinowski z panią Grażyną zrealizowali to spotkanie Mistrza z młodzieżą, na którym i ja miałam okazję z moim mężem się znaleźć i z niego skorzystać.

Marzanna Leszczyńska

1,239 total views, no views today