milpress

Na zdj. /od lewej/ Marek Żebrowski – pianista, Monika Wolińska – dyrygent, Mariusz Wróbel – dyr CEA FG

Od 12 do 26 maja 2017 r. w Gorzowie Wielkopolskim odbywać się będzie V Festiwal Muzyki Współczesnej im. Wojciecha Kilara, którego celem jest popularyzacja muzyki XX i XXI wieku.

Podczas festiwalu zaprezentowane zostaną m.in. koncerty symfoniczne, wokalno-instrumentalne, kameralne, a w katedrze zabrzmi muzyka organowa. Wydarzeniu towarzyszyć będą spotkania z kompozytorami oraz wystawa zdjęć Wojciecha Kilara – autorstwa Bartka Barczyka.

Gośćmi będą m.in. kompozytorzy: Maciej Małecki, Adam Sztaba, Jan Kanty Pawluśkiewicz,  dyrektor Polish Music Center przy University of Southern California Marek Żebrowski oraz  polski kwartet smyczkowy wykonujący muzykę jazzową – Atom String Quartet.

„Muzyka współczesna, to nie jest muzyka, na której trzeba się znać. Ona także trafia do serca. Kiedyś mawiano, że wielcy mistrzowie zostawili po sobie arcydzieła i już nic po nich będzie, a proszę bardzo. Współczesność nam przynosi kolejne arcydzieła. Mamy muzykę filmową, mamy muzykę dedykowaną postaciom wielkim dla kultury, chociażby Papuszy” – powiedział Mariusz Wróbel – dyr Centrum Edukacji Artystycznej FG, rozpoczynając konferencje prasową, która odbyła  się  10 maja 2017 r.

„Celem festiwalu jest przybliżenie muzyki współczesnej odbiorcy, który być może do tej muzyki nie jest przekonany. Dlatego starałam się zamieścić w programach tych koncertów coś interesującego, coś co słuchacza zaskoczy, ale nie zabraknie też hitów” – powiedziała dyrygent Monika Wolińska – dyrektor artystyczny festiwalu.

801 total views, no views today

O tym, że geniusz widzi ponad to, co widzą inni, że Sibelius jest wspaniały od początku do końca, a Mozart napisał muzykę boską, że Lutosławski  jest znakomitym kompozytorem, a gorzowska orkiestra ma duży potencjał – można było posłyszeć od legendarnego pianisty, kompozytora i dyrygenta Jerzego Maksymiuka, który wyjątkowo zgodził się na udział publiczności w próbie generalnej „In Touch” Mistrzowie na bis”.

Jak przystało na gospodarza spotkania, dyrygent docenił słuchaczy wchodząc między rzędy opowiadając muzyczne anegdoty. Potem zagrał koncert na fortepianie – utwór napisany specjalnie dla Filharmonii Gorzowskiej, a następnie ustąpił miejsca Elżbiecie Karaś – Krasztel, która z towarzyszeniem orkiestry grała XXII Koncert fortepianowy Es-dur Mozarta .

Maestro urozmaicał próbę, pytaniami i odpowiedziami. Głośno się zastanawiał, dlaczego sytuacja muzyka grającego solo w orkiestrze jest trudniejsza niż dyrygenta. Z widowni otrzymał odpowiedź: „bo dyrygent ma batutę”, ale nie o to mu chodziło, maestro odpowiedział: – państwo nie wiecie kiedy dyrygent dobrze dyryguje, a kiedy wymknie się niepożądany gest. Muzyk ten gest odbiera szybko i zdarzyło mi się raz,  że na mój pewien gest orkiestra zareagowała, a ja się przestraszyłem co będzie dalej. Przy tym obrazowo i dźwiękowo zaprezentował jak to wyglądało.

Kompozytor mówił o miłości do muzyki, że po 14 godzin dziennie ćwiczy, że próby to ciężka praca, bo właśnie wtedy twórca szuka najlepszego wykonania, zastanawia się jak jeszcze można zagrać aby było inaczej, lepiej. Nawet dziś w Mozarcie odkrył Chopina ale chyba jednak nie o to chodzi, żeby zagrać po chopinowsku – stwierdził i po chwili nadal  interpretował Mozarta porozumiewając się z Elżbietą Kraś – Krasztel aby znowu ożywić orkiestrę batutą.

Do młodych muzyków w przerwie mówił żartobliwie żeby doceniali, że mają przed sobą legendarnego, jeszcze żyjącego dyrygenta.

Nad sprawnością przebiegu próby delikatnie czuwała żona kompozytora, podchodząc od czasu do czasu do sceny aby coś przekazać mistrzowi. On czasem się zgadzał na sugestie małżonki, a czasem stanowczo podejmował decyzję, jak na przykład tę, że Sibeliusa na pewno nie zagra podczas prób z udziałem słuchaczy, natomiast prosi o fortepian, bo zamierza na nim zagrać specjalnie dla wspaniałej publiczności, a wprowadzenie instrumentu na środek sceny to niecałe cztery minuty – podkreślił. Gdy ponownie zszedł ze sceny, żona znowu coś mu podpowiadała – nie podsłuchując  usłyszałam stanowcze: „uspokój się”, które zabrzmiało jednak bardzo dźwięcznie i wdzięcznie.

817 total views, no views today