milpress

Relacja Ewy Rutkowskiej

Tradycyjnie już, uczestników festiwalu powitały gorzowskie zespoły taneczne na koncercie „Witamy w Gorzowie”. Koncert odbył się w Amfiteatrze 27 czerwca. Głównym organizatorem Festiwalu jest Młodzieżowy Dom Kultury.

W koncercie powitalnym zespoły z Białorusi, Ukrainy i Polski powitały nasze rodzime, istniejące od lat zespoły taneczne. Zespół Artystyczny „Buziaki”, prowadzony teraz przez Paulinę Przybysz i Karolinę Wojtasik-Kocoń. Zespół Tańca „Aluzja” prowadzony przez Magdę Pera-Logdańską i Agnieszkę Krawczyk-Oziewicz. Zespół „Kontra-Mini” ze Studia Tańca i Ruchu Akcent prowadzony przez Agnieszkę Błaszkowską i tancerze ze Studia tańca  Parkieciarnia, prowadzonego przez Bartka Kobeszko i Tomka Biernackiego.

Festiwal od jakiegoś czasu realizowany jest oddzielnie dla zespołów tańca współczesnego i dla zespołów ludowych. W ub. roku gościły w Gorzowie zespoły folkowe, a w tym roku gości  taniec współczesny.

Na ten koncert scena Amfiteatru udekorowana zwiewną scenografią, ale widza intrygowały ustawione centralnie jakieś łamigłówki z literek. Okazało się, że były to nazwy zespołów biorących udział w festiwalu, tajemnicę odkryli tancerze w prologu.

Po oficjalnym powitaniu wykonawców i liczną publiczność, po wygłoszeniu tradycyjnej formułki i przedstawieniu jurorów, na scenę wkroczył wspaniały Zespół Tańca Ludowego „Mali Gorzowiacy” i odtańczył ze śpiewem przy akompaniamencie kapeli „Tańce i zabawy górali orawskich”. Na scenie zawirowało kolorami i muzyką  jakoś szczególnie, a gdy pod niebo poleciał śpiew chyba ponad sześćdziesięciu  artystów, to zrobiło mi się żal, że to tylko jeden taniec. No ale dzisiaj inna formuła.

Na początek w różnych układach tanecznych zaprezentowały się najmłodsze grupy tancerzy ze wszystkich formacji. Był „Koziołek Matołek”, układy i tańce o piłeczce o bieganiu i chodzeniu. Maluchy zawsze wzruszają, tu nawet nieporadność jest nagradzana uśmiechem. W miarę upływu czasu, na scenie pojawiali się coraz starsi wykonawcy. Układ „Trolle” w wykonaniu chyba ponad sześćdziesięciu tancerzy z  „Buziaków” mógł przypominać „stare czasy”. A „Aluzja” zawsze była taka zwiewna, lekka, tancerze pokazują się jakby „w zwolnionym rytmie”. Natomiast Parkieciarnia to zawsze był to pokaz zwinności. Różne „fikołki” nie są im obce. Taniec współczesny, to dużo realizacji na tzw. parterze, co widać było u tancerzy z „Kontra-Mini”. Oczywiście inne zespoły też wykonywały różne gimnastyczne ewolucje na podłodze. To już tradycja w tych zespołach.

Pod koniec koncertu było też kilka słów o nieżyjącej od prawie dwóch lat organizatorki tego Festiwalu, założycielki i instruktorki „Buziaków” Izabeli Szafrańskiej . I dla niej „Buziaki” wykonały kolejne tańce. Był układ „Lustro cudzych marzeń”, „Dziwny jest nasz świat” Niemena i Wodeckiego „Lubię wracać”.

Pamiętam, że Iza często robiła takie „manewry”, że widz mógł się pogubić. Gdy na scenę wkraczali tancerze i po odtańczeniu swojego pass, po  chwili znikali za kulisami, ale już z drugiej strony byli inni i był ciąg dalszy tańca. Zawsze mnie zdumiewało, że często nie mogłam zarejestrować tej zmiany. To było mistrzostwo.

Nowe trenerki, prowadzące obecnie zespół też zastosowały ten manewr. Więc jakby dwa ukłony dla Izy, która być może zza chmurki na nas spogląda.

No i finał. Bywalcom koncertów znany jest utwór (słowa i muzyka Sergiej Sokołow) „Roztańczony, uśmiechnięty festiwal”. Na scenę wbiegają  wszyscy wykonawcy, a było ich chyba z pół tysiąca. Skaczą, klaszczą i śpiewają. Piękne widowisko.

Reżyseria koncertu: Agnieszka Krawczyk-Oziewicz, Magdalena Pera-Logdańska, Paulina Przybysz.

Koncert sprawnie prowadziła Sylwia Beech.

W środę w Teatrze koncert konkursowy dla zespołów – gości Festiwalu.  A 1. lipca w amfiteatrze, Koncert Galowy. W imieniu organizatorów zapraszam na wszystkie koncerty.

Ewa Rutkowska     

1,314 total views, no views today

Relacja Ewy Rutkowskiej

Biuro Wystaw Artystycznych/ Miejski Ośrodek Sztuki

Wystawa: Kamil Kuskowski „Historie nieznane”

Gorzów, 24 czerwca 2917

Podczas wernisażu wystawy, jej Kurator Zbigniew Sejwa powiedział m. in: „Artysta  prowadzi szczególną grę, traktując ją jako poważną rozmowę z malarstwem. W tej grze poszerza granice sztuki. Tą wystawą dotyka miejsc znanych gorzowianom. Bo jest ona wykonana dla tego miejsca.” A Artysta dodał. „Jest to projekt wyjątkowy także dla mnie. Idea jego zrealizowania pojawiła się w moich myślach kilka lat wcześniej. Ta realizacja, jest to pewna interakcja z poprzednią wystawą. Odnosi się do pamięci miejsca i działań, które miały miejsce w tej sali na przestrzeni lat. Jest to gra między instytucją, dziełem, brakiem dzieła, artystą, kuratorami, dyrektorami placówki…”.

Chyba wszyscy obecni na wernisażu, po wejściu do sali nie spodziewali się…. nie zobaczyć niczego. Tradycyjnie, wystawa to coś do oglądania, patrzenia, podziwiania. A tu na sznureczkach wiszą tysiące maleńkich karteczek. Jest to chyba jedna z najbardziej pracochłonnych wystaw. Na karteczkach znajdują się nazwiska artystów i tytuły ich dzieł. Artystów, którzy na przestrzeni 37.  lat istnienia Galerii BWA tu wystawiali. Jak powiedział Kurator wystawy – nie są to wszystkie nazwiska i prace, spośród tysięcy, dokonano pewnego wyboru.

 Kamil Kuskowski jest synem znanego polskiego artysty Stanisława Kuskowskiego (mama też była absolwentką ASP).  To, że go już z nami nie ma, w szczególny sposób upamiętnił na tej wystawie. Karteczki z imieniem i nazwiskiem ojca mają inny wymiar.

Po wernisażu odbyło się spotkanie z Artystą, który w skrócie opowiedział „jak żyje się malarstwu”. Po raz pierwszy był w Gorzowie, mając chyba 19 lat. Otwierał wtedy wystawę swojego ojca. Teraz jest  prof. dr hab. (rocznik 1973). Od 2010 roku pracuje w Akademii Sztuki w Szczecinie, gdzie prowadzi Pracownię Działań Audiowizualnych w Katedrze Nowych Mediów. Jest dziekanem Wydziału Malarstwa i Nowych Mediów. Jako artysta zajmuje się malarstwem, instalacjami i sztuką video.  Malarstwo wg niego, „ to możliwość zadawania pytań i prowokowania do odpowiedzi. Istotą malarstwa jest nie tyle akt malowania, praca w malarskiej materii, czy mistrzostwo pędzla. Raczej koncepcyjna praca z obrazem sztalugowym, jako pewnego rodzaju formatem, medium, konwencją formowania i przekazywania refleksji o rzeczywistości i kulturze”.

Wystawa będzie czynna do 16 lipca br.

Ewa Rutkowska

1,225 total views, 1 views today