milpress

Informuje Urszula Śliwińska – Rzecznik Prasowy Filharmonii Gorzowskiej

Odkryj Czechy w listopadzie

Myślisz, że dobrze znasz swoich sąsiadów? Sprawdź to! Filharmonia Gorzowska oraz Kino Helios wspólnie zapraszają do odkrywania kultury czeskiej. W listopadzie czekają nas dwa wyjątkowe wydarzenia – premiera filmu „Boso po ściernisku” oraz gościnny koncert jednej z najlepszych czeskich orkiestr. Tak jak czeskiego kina nie sposób pomylić z żadnym innym, tak i ich muzykę trudno pomylić z jakąkolwiek inną twórczością.

Niszowy, trochę niedoceniony i nieodkryty, a jednocześnie wybitny, wyjątkowy, unikatowy – takimi wspólnymi mianownikami można określić zarówno czeski film, jak i muzykę. I właśnie do odkrywania na nowo kultury naszych sąsiadów zapraszają wspólnie dwie gorzowskie instytucje – kino i filharmonia. To właśnie teraz mają swoją premierę w Gorzowie dwa ciekawe wydarzenia.

16 listopada na scenie Filharmonii Gorzowskiej koncert „Trzech Mistrzów z Czech”. Wystąpi jedna z najlepszych czeskich orkiestr – orkiestra Filharmonii im.  Leoša Janáčka z Ostrawy pod dyrekcją Rista Joosta. Promując twórczość swojego kraju, zespół wykona dzieła kompozytorów zaliczanych do grona największych czeskich osobowości muzycznych. Dwa tygodnie później, 28 listopada, w Kinie Helios w cyklu Kino konesera zobaczymy obraz zdobywcy Oscara za film”Kola”, Jana Sveraka – Boso po ściernisku.).

– Lubimy czeskie kino, często mówmy, że brakuje nam tego, co mają Czesi, zazdrościmy im dystansu i absurdalnego humoru, lekkości i wdzięku. To wszystko można znaleźć w czeskim kinie niezależnie od tematu, jaki podejmuje i sposobu realizacji. A sam Jan Sverak to jeden z najwybitniejszych czeskich reżyserów, zdobywca Oscara i Złotego Globu. Jego najnowsze dzieło „Boso po ściernisku” nawiązuje do zrealizowanej przez niego w 1991 roku, nominowanej do Oscara „Szkoły podstawowej”, przepięknej opowieści o dzieciństwie, pierwszych miłościach i fascynacjach. – mówi Monika Kowalska, dyrektor gorzowskiego Kina Helios.

Co właściwie umielibyśmy powiedzieć, gdyby zapytano nas o muzykę – tę najbardziej czeską i najbardziej klasyczną? Być może na początku odpowiedź nie byłaby wcale tak prosta… Wystarczy jednak posłuchać kilku dzieł największych kompozytorów czeskich – Smetany, Dvořáka i Janáčka, by odkryć, że mają one sporo wspólnego z czeskim kinem. Znajdziemy w nich czystą radość, słowiańską melancholię, melodyjność, niepozbawione humoru i zabawy taneczne żywiołowe rytmy oraz zamiłowanie do folkloru i tradycji. Krótko mówiąc wszystko, co nazwać można czeską duszą.

– Smetana, Dvořák i Janáček dowiedli, że czescy kompozytorzy, podobnie jak twórcy dobrego czeskiego kina, nigdy nie szli na łatwiznę. Choć tradycyjny czeski folklor kochali równie mocno, jak czeskie kino kocha proste historie, to ich muzyka nigdy nie ograniczała się tylko do kompilacji ludowych melodii. Czeski świat, który tak bardzo ich fascynował, oraz zakorzeniona w nim muzyka tradycyjna były dla nich nie celem, a  środkiem tworzenia nowej muzycznej opowieści: od opery narodowej Smetany, przez słowiański, wymykający się schematom romantyzm Dvořáka, aż po zanurzoną w folklorze Moraw twórczość Janáčka – mówi Mariusz Wróbel, dyrektor Filharmonii Gorzowskiej.

16.11  godz. 19.00, „TRZECH MISTRZÓW Z CZECH”, FILHARMONIA GORZOWSKA

 28.11 godz. 18.30,  „BOSO PO ŚCIERNISKU”, KINO HELIOS

1,051 total views, no views today

Fot. 1 Bogusław Dziekański; Fot. 2 dr Sylwia Gawłowska; Fot 3 dr Andrzej Białkowski

Od 25 do 27 października 2018 roku odbywała się konferencja pod nazwą „ Codzienność i powszechność muzyki a praktyki popkulturowej edukacji”, którą zorganizowała m.in.  Akademia Gorzowska im. Jakuba z Paradyża przy współpracy z Jazz Club „Pod Filarami”, Polskim Stowarzyszeniem Jazzowym i Fundacją Polski Jazz.

O zamierzeniach konferencji powiedział Bogusław Dziekański szef Jazz Club „Pod Filarami”: – Celem jest pokazanie praktyk edukacji popkulturowej, które się pojawiają w naszym kraju coraz częściej. Ważnym jej elementem były gorzowskie dokonania z obszaru Małej Akademii Jazzu, bo ona się świetnie wpisuje w działania tej edukacji i stała się namacalnym dowodem sukcesu. W ten sposób można zachęcić i wzmocnić zainteresowania młodych ludzi do aktywnego uprawiania muzyki i to nie tylko muzyki jazzowej. Chodzi o to żeby młodzi ludzie stworzyli z instrumentu i muzyki źródło własnej ekspresji estetycznej – podkreślił Dziekański, twierdząc, że nie jest ważne to, czy będą kiedyś wirtuozami. – Jest to mało istotne. Ważne jest, aby poprzez muzykę młodzież mogła rozwijać osobowość. Małą Akademię Jazzu ukończyło około 50 tys. osób, a te wartości przekazywane przez dzieci biorące udział w dwuletniej edukacji trafiają potem do olbrzymiej rzeszy ludzi.

Dr Sylwia Gawłowska z Muzeum Polskiej Piosenki w Opolu podkreśliła, że bardzo ważny jest muzyczny kontakt wspólnotowy, styczność z prawdziwym instrumentem. Bardzo istotna jest potrzeba obcowania dzieci z żywym dźwiękiem. Zauważa się duże zainteresowanie dzieci i młodzieży instrumentami. One chcą je dotknąć, chcą posłyszeć wydobywający się dźwięk z różnych instrumentów czasem egzotycznych. Jest to dla nich często doświadczeniem ekstrawaganckim i niedostępnym na co dzień. Ważny jest odbiór dźwięku bezpośrednio wyprodukowany a nie już przetworzony. Niestety przykrym doświadczeniem jest używanie przez dzieci i młodzież telefonów komórkowych, które są najbardziej powszechnym odtwarzaczem muzyki. Kiedyś były magnetofony, gramofony, rodzinne muzykowanie. Dziś zastąpione jest to telefonem. Dlatego w dzisiejszych czasach bardzo ważna jest edukacja muzyczna w formie wspólnotowej – mówiła dr Gawłowska.

Gorzowska Mała Akademia Jazzu zbudowała wspólnotę muzyczną, o jej zasługach i znaczeniu lokalnym i krajowym mówił dr Andrzej Białkowski, podkreślając wkład kulturowy Bogusława Dziekańskiego. Wiele miejsca naukowiec poświęcił wysokiej kulturze, której postrzeganie dziś i kiedyś jest bardzo odmienne.

Na zakończenie konferencji dr Andrzej Białkowski i Bogusław Dziekański podkreślili fenomen muzyczny Adama Bałdycha. – On potrafi swoją grą zająć kilkadziesiąt osób, czy gra w klubie, w szkole czy na sali koncertowej. Wtedy nawet nie słychać jak muchy latają. Swoim akustycznym brzmieniem wpycha słuchaczy w krzesła – mówił Dziekański.

Natomiast dr Białkowski powiedział m.in. że Adam Bałdych jest artystą magicznym, który działa w świecie magii muzycznej, potrafi tę magię wytwarzać ale potrafi nią także komunikować tak, że inni potrafią zrozumieć. Spotkanie z takim artystą jest bardzo ubogacające, ono się nie skończy w momencie kiedy artysta wyjdzie, ono czasem przez wiele lat jest wspominane jako wydarzenie i być może ewoluuje sposób spostrzegania jego muzyki, choć już to wszystko ma miejsce po.

1,255 total views, no views today

Urszula Śliwińska informuje.

„Gramy tak, by to słuchacz odczuwał przyjemność”

  Komuś, kto nie był dobry z matematyki może zakręcić się w głowie. Wzrok przyciąga tytuł koncertu „Na osiem smyczków”, na plakacie widzimy dziewięciu muzyków, a w programie m.in. trio i kwartet. Jaki będzie pierwszy w tym sezonie koncert kameralny i dlaczego warto nie przegapić tego wydarzenia? Między innymi na te pytania opowiada Anna Rutkiewicz, altowiolistka Orkiestry Filharmonii Gorzowskiej.

  Przed nami pierwszy w tym sezonie artystycznym koncert kameralny. I od razu duża niespodzianka – całkiem inne składy, nowe oblicze muzyków Orkiestry Filharmonii Gorzowskiej. Wystąpicie m.in. w oktecie, ale nie tylko. Skąd pomysł na takie nowe rozwiązania?

Anna Rutkiewicz: Rzeczywiście na scenie wystąpi najpierw trio i klasyczny kwartet, a następnie prawie wszyscy łączymy się i gramy oktet. Pomysł i inspiracja grania oktetu ma swoje źródło w oktecie Szostakowicza. Ostatecznie zdecydowaliśmy się jednak na oktet Brucha, w którym gra wiolonczela i kontrabas (a nie dwie wiolonczele, jak u Szostakowicza), stąd na plakacie promującym ten koncert znajduje się finalnie dziewięciu, a nie ośmiu muzyków.

Sama idea tego koncertu wzięła się jednak przede wszystkim z naszej silnej potrzeby wspólnego muzykowania. My zwyczajnie lubimy z sobą grać, prywatnie się przyjaźnimy i spędzamy z sobą dużo czasu. W składzie mniejszym, niż orkiestrowy mamy możliwość większej kreacji, pokazania siebie, pojawiają się detale, które w orkiestrze mogą się nieco zatracić. Co więcej, mamy potrzebę grania z sobą nie tylko w oktecie, ale też w mniejszych składach. Wybraliśmy więc takie utwory, dzięki którym my sami możemy się rozwijać i których granie będzie dla nas dużą przyjemnością.

  Jakie to będą utwory?

Anna Rutkiewicz: Trio Kodaly’ego jest na przykład bardzo wirtuozowskim utworem na wszystkie trzy instrumenty, które muszą się złączyć i stworzyć razem spójną całość. Z kolei  Kwartet „amerykański” jest jednym z najbardziej znanych utworów kameralnych Dvoraka i jest lubiany zarówno przez słuchaczy, jak również przez samych muzyków. Jest po prostu „wygodnie napisany” jak zazwyczaj mówimy w środowisku muzycznym.  Po przerwie usłyszymy wspomniany oktet Maxa Brucha, który należy do najwcześniej wykonywanych dzieł na taki zespół. Sam skład jest jednak bardzo niepopularny, łączy w sobie wielu muzyków. Często oktet to podwójny kwartet, jednak nie w przypadku kompozycji Brucha. Muszę przyznać, że wahaliśmy się przy wyborze repertuaru i tak naprawdę mieliśmy znacznie więcej pomysłów i chęć zagrania dodatkowo wielu innych kompozycji. Ograniczał nas jednak czas przewidziany na koncert. Dlatego mam wielką nadzieję, że nie jest to nasz ostatni projekt i te niezrealizowane pomysły ujrzą jeszcze światło dzienne.

Jak Pani powiedziała, prywatnie jesteście przyjaciółmi i zwyczajnie lubicie z sobą grać. Czy repertuar, jaki usłyszymy podczas tego koncertu będzie również przyjemnością dla naszych gości? Czy fakt Waszej zażyłości przekłada się na sposób grania i interpretacji tych dzieł?

Anna Rutkiewicz: Uważam, że to, jak bardzo muzycy się rozumieją ma zawsze ogromne znaczenie dla współpracy, a następnie jej efektu. Dlatego właśnie skład jest nieprzypadkowy. Co więcej, dzięki temu, że niemal na co dzień gramy z sobą, wiele technicznych trudności, z którymi zespoły się borykają, u nas nie występuje, ponieważ już dawno je pokonaliśmy. Gramy z sobą od wielu lat, więc poziom porozumienia i technicznego dopasowania jest znacznie wyższy.

Również w doborze repertuaru kierowaliśmy się tym, by były to kompozycje przyjemne dla odbiorców. Gramy dla publiczności i chcemy tworzyć coś, co będzie przede wszystkim dla niej miłe, przyjemne w odbiorze i taki z pewnością będzie ten koncert.

Koncert kameralny „Na osiem smyczków” w piątek 26 października o godz. 19.00

Bilety: 25 zł oraz 20zł z Kartą Seniora

1,391 total views, no views today

Urszula Śliwińska informuje

Podczas zaduszkowego koncertu w Filharmonii Gorzowskiej zabrzmią piosenki Leonarda Cohena. Polskie przekłady utworów kanadyjskiego wokalisty wykona Renata Przemyk. Koncert już 3 listopada.

  Wszystko zaczęło się od wydanej w 2006 roku książki Cohena „Book of longing”, zawierającej zbiór wierszy, prozy oraz tekstów piosenek wokalisty. Książka ta została następnie przetłumaczona na język polski przez Daniela Wyszogrodzkiego i ukazała się pod tytułem „Księga tęsknoty”. To właśnie z inicjatywy Wyszogrodzkiego w Teatrze Starym w Lublinie na podstawie wspomnianej książki powstał spektakl „Boogie Street”, w którym śpiewa Renata Przemyk. Już wkrótce projekt ten będzie dostępny dla gorzowskiej publiczności na deskach Filharmonii Gorzowskiej. Piosenki prezentowane podczas koncertu pochodzą z albumów Leonarda Cohena wydanych już po 2000 roku, m.in. z popularnego w Polsce Ten New Songs z 2001 i Dear Heather z 2004 roku.

– Czasem potrafi być zwiewny, czasem wręcz dosadny. Nie ma ścian, ograniczeń – mówiła o Leonardzie Cohenie Renata Przemyk w wywiadzie z Gazeta Wyborczą krótko po premierze spektaklu.

Ze spotkania Renaty Przemyk z pieśniami Leonarda Cohena powstała zupełnie nowa jakość. Ci, którzy tylko trochę znają twórczość kanadyjskiego barda, być może nie skojarzą nawet niektórych piosenek śpiewanych przez artystkę z pełnymi melancholii i nieco depresyjnymi oryginałami. Ci zaś, którzy znają ją dobrze, mogą poczuć miłe zaskoczenie nowatorskimi interpretacjami polskiej wokalistki. Renata Przemyk śpiewa songi Cohena z polskimi tekstami, odkrywając w nich całkiem nowe sensy i konteksty. Artystów o tak różnych wrażliwościach łączy jedno – chęć skupienia uwagi słuchacza zarówno na warstwie muzycznej, jak i na przemyślanym, niebanalnym przekazie słownym.

Renata Przemyk jako artystka od lat konsekwentnie podąża własną drogą, łącząc doskonałe teksty z nieszablonowymi pomysłami na aranżacje utworów. Doceniana zarówno przez krytykę, jak i publiczność artystka ma na koncie wiele nagród i płyt.  Łączy piosenkę autorską z tzw. rockiem intelektualnym.

Koncert zaduszkowy „Renata Przemyk śpiewa Cohena” w sobotę 3 listopada o godz. 19.00

  BILETY: 

70 zł / normalny

55 zł / balkon

1,076 total views, 1 views today