Jerzy Połomski wystąpił w teatrze im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim 18 stycznia 2014 roku.
O godz. 17 wyszedł na scenę Pan, „smętny pan, taki, co to nie pije, nie pali a tłum szalał,
hiszpański walc cud ten wyprawił i wszyscy śpiewali go tak: …………. .
Więc ten Pan wyszedł sam i zaśpiewał jak za dawnych lat. A lat ma 80, sam się do tego przyznał. Koncert rozpoczął od piosenki „ Mała błękitna chusteczka”. Nigdy nie słyszałam w Jego wykonaniu tego utworu. Natomiast znałam piosenkę, bo była ulubioną mojego wuja Kazimierza, który w młodości wygrywał ją często na akordeonie.
Jerzy Połomski oprócz tego, że śpiewał, to sam siebie zapowiadał a przy tym dowcipkował. Posługiwał się karteczką – typu ściągawka, wkładał ją raz do kieszonki koszuli, innym razem do marynarki, raz z wierzchu, innym razem od wewnątrz. Wszystko po to, by improwizować luki w pamięci i udawać, że nie wie gdzie ją włożył. Widzowie wspierają artystę, podpowiadają, no i wreszcie karteczka się odnajduje, a całej ceremonii towarzyszą salwy śmiechu, bo zabawnie to przedstawiał.
Niezły wybieg zastosował artysta z popularną piosenką „Ostatni walc” powszechnie znaną jako „Cała sala śpiewa z nami”. Śpiewał wszystkie piosenki, a o tej ani mru, mru. Koncert dobiegł końca, a „Całej Sali” nie ma. Publiczność została sprowokowana, widownia zaszumiała domagając się tego, na co od początku czekała – i o to właśnie chodziło. Znowu zrobiło się wesoło, „i wszyscy śpiewali go tak: cała sala śpiewa z nami,
Tańcząc walca – walczyka parami,
Na tym balu nad balami takim,
Co się pamięta latami”…….. .
Jerzy Połomski śpiewał półtorej godziny bez przerwy. Śpiewał prawdziwie, nie z playbacka. Bukiet róż, który otrzymał na zakończenie występu, rozdzielał i rzucał po jednym kwiatku dla pań na widowni.
Artysta choć nie wysoki wzrostem, jest wysoki kulturą. Taktowny, szarmancki, elegancki, elokwentny. Z wdziękiem wypełnił moment, gdy niespodziewanie „wysiadło” nagłośnienie. Ten czas dla operatora jak się później dowiedziałam trwał wieki.
Jerzy Połomski przypomniał piosenkę „Daj”, która w ówczesnych czasach uważana była za erotyk. „Dziś erotyk staniał i zwulgaryzował się, w tamtych czasach brzmiał zupełnie inaczej” – mówił Połomski. Tamte piosenki miały treść, one opowiadały o czymś, dziś jest także inaczej – wspominał artysta. Zaznaczył, że cieszy się iż jest dużo zdolnej młodzieży w Polsce i chciałby żeby młodzi śpiewali pięknym ojczystym językiem.
Po zakończonym koncercie chciałam z artystą porozmawiać. Szybko opuściłam widownię, nie czekając aż wybrzmią ostatnie oklaski. Udałam się za scenę. Wąskim korytarzem tajemniczego teatralnego przejścia, przedostałam się do widnej wyremontowanej części teatru. Odnowionymi schodami dotarłam do garderoby. Pan Jerzy był szybszy, już gotowy do jej opuszczenia. Chętnie się jednak zatrzymał aby porozmawiać. Sięgnęłam ręką do torebki po dyktafon. Wykonałam parę ruchów w lewo i prawo, niestety niczego nie znalazłam. Dyktafonu tam nie było i do dziś go nie ma. I nie wiem co się z nim stało, prawdopodobnie wypadł na widowni, bo tam go jeszcze miałam.
Nie wypadało szamotać się z torbą. Dałam spokój. Wymieniliśmy kilka kurtuazyjnych zdań, wtedy uczyniłam zwrot akcji. Wyczułam ręką aparat fotograficzny. – Czy mogę prosić o zdjęcie z artystą? Zagadnęłam z głupawym uśmiechem, bo nie o to mi przecież chodziło ale jakoś tak zamieszałam, że w odpowiedzi usłyszałam spokojną grzeczną odpowiedź. – Z przyjemnością – odparł prawdziwy dżentelmen Jerzy Połomski.
Jerzy Połomski urodził się 18 września 1933 r. w Radomiu jako Jerzy Pająk. Ukończył Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie. Nad warsztatem aktorskim pracował pod kierunkiem Stanisławy Perzanowskiej i Ireny Kwiatkowskiej, śpiewu uczył się u Wandy Wermińskiej i Marii Mokrzyckiej, interpretacji piosenek u Ludwika Sempolińskiego. Koncertował ponad 60 lat. Zmarł w Warszawie 14 listopada 2022 roku.
Kochany Artysto spoczywaj w Pokoju. Niech Pan Bóg ma Cię w opiece.
Wanda Milewska
520 total views, no views today
